(Door Olav Heijt)

Ooit, in een ver verleden reed ik ook een indoorcross in een manege. Dat ik een behoorlijk stukje crossevolutie heb meegemaakt werd me in Schijndel duidelijk. Waar wij een dikke 30 jaar geleden probeerden los te komen van een houten plankenschans, vliegen de helden van nu meters hoog en tripplen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.

‘tweederangs’

De indoorcross in Schijndel kwam op mij altijd een beetje over als het ondergeschoven kind. Ik was er nooit eerder, en weet ook wel waarom. Ik was al geen fan van het Nederlandse indoorgebeuren en daarbij kwam het Schijndelse spektakel me wat ‘tweederangs’ over. Geen idee waarom. Die misvatting is inmiddels bijgesteld. Alleen de organisatie is al een dikke pluim waard. Beveiliging aan het hek geeft al een lekker gevoel. Mannen met gevoel voor de sport, maar zeker ook voor de veiligheid van de mens. De ‘kassagroep’ is gezellig en vrolijk. Binnen twee minuten liggen de beloofde inkombandjes op de balie. Iets waar medewekers van een willekeurige ‘Youthstreamkassa’ nog wat van kunnen leren. Onder het geluidsgenot van een jankende tweetakt lopen we het terrein op. De lampen die de schemer proberen weg te jagen maken het een gezellig geheel in het rennerskwartier. De sfeer komt ons in de vorm van friet, hamburgers en beenhamgeur tegemoet. Even wachten nog. In de hal gaan net de eersten van start.

Timing en durf

Ondanks dat dit de 33^e keer is dat het georganiseerd wordt, staat er niemand te slapen. Geen berusting, maar actie. De baancommisarissen nemen hun job erg serieus. Dat de veiligheid hier erg hoog in het vaandel wordt gehouden blijkt uit de entourage van het geheel. Veel fitte en oplettende vlaggers cq overeindhelpers en veel hooi langs de baan. Da’s dan weer het fijne aan een manege. Ook al is de baan niet lang door de beperkte ruimte, het stoort me geenszins. Nu komen ze lekker vaak voorbij. Ik ben geen kenner of talentspotter, maar toch zijn de verschillen heel goed zichtbaar. Niet iedere ervaren crosser is automatisch een supercrosser. Je pikt de mannen met de feeling er zo uit. Alles past en komt uit. Timing en durf is alles. Je moet het gewoon doen, maar tegelijk goed weten waar je mee bezig bent.

Voetsporen

Er wordt gestreden met moed uit grote harten. Jayson van Drunen gaat letterlijk en figuurlijk los. Een van de weinigen in de kleinste klasse die verschillende bulten springt met zijn kleine wieltjes. Oppermachtig bezig de voetsporen van zijn talentvolle vader te wissen. Ook Lotte van Drunen laat zien waarom ze onlangs Nederlands kampioen werd. In haar berenvelletje doet ze niks onder voor het mannelijke geweld en wordt heel netjes 3^e. Beste van eigen bodem. Bryan Nelis valt op door zijn nette, maar vooral constante, rijden. De altijd rustige Danny ‘de Crosser’ van den Bosse komt niet in zijn ritme. Op een baan als deze kun je dat al helemaal niet hebben.

[logo-carousel id=banners-2]

Je komt dan overal iets tekort en gaat dan automatisch de fout in. In zijn laatste manche zet hij dat recht, waaruit zijn strijdlustige karakter spreekt. De snelheid is goed en alles komt uit. Niet opgeven. Nooit. Dat is Danny. André Voogd levert. Altijd vriendelijk maar zeker geen prater. Als het hek valt gaat de knop ‘bourgondiër’ om naar ‘strijder’.De Clarck Kent uit Zeeland. Op de motor van zijn maatje, omdat de zijne vastliep.

Het maakt hem niet uit. Hij zou het lopend doen als het mocht. Zijn aanhang gooit na afloop een glas bier in zijn helm als dan en waardering. Vuist omhoog en ‘aan de rechterkant de gas helemaal open’. Aldus Jos, ook van Schijndel. Ik heb genoten van  ‘Cowboy Jessy’ Neeleman die zijn Yamaha verrekt goed de baas kan. Een ontketende Ian de Sweemer en blonk uit door zijn waanzinnige vechtlust, evenals de strak rijdende Ivor Verbruggen. Ik zie Jens Getteman in zijn spectaculaire stijl rondetijden verpulveren. Scrubben gaat hier ook gewoon. Mike Kras rijdt slim, scherp sturend en weer zo verdomde ‘netjes’. Misschien we de beste ‘timer’van het hele veld. Zonder onnodige risico’s te nemen heeft hij het karakter genoegen te nemen met een eervolle tweede plaats. Mooi als je weet dat zijn rondetijden goed waren voor een overwinning. Later spreek ik hem nog even. ‘Het risico is de prijs die ik moet betalen als het misgaat niet waard’. Vriendin Indya is zichtbaar blij met zijn uitspraak.

Mooie vent

Het mag nog een keer gezegd. Van de parkeergelegenheid tot de uiteindelijke persoonlijke verzorging in de kantine was voor mijn gevoel alles perfect geregeld. ‘Kiedrowski’ infecteert zijn dochter met het crossvirus en Ferdie ‘Team Kras’ Dingemans legt me uit dat ik ook met zere polsen gewoon kan rijden. ‘Er rijden er veel met pijn hoor, dat kan gewoon’, aldus de crossverslaafde Hekkenbouwer. Net nu ik min of meer een besluit had genomen. Een goed gesprek met Gert Jan Vorstenbosch levert een ‘columndate’ op met een Nederlandse crosstopper. Mooie vent. Ik ken ze niet zo goed, maar heb de indruk dat de familie Schrik weet hoe je met je kinderen omgaat. ‘Hij doet zijn best, en dat is genoeg’ zegt vader Ronald met onzichtbaar schuim op de mond ‘Goed zo jongen’ roept hij zijn moedige Levi toe en klapt in zijn handen. Trots. Ook mijn kinderen hadden weer een geweldige dag. Mijn dochter is binnen een kwartier 100 ‘mxinfected’ stickers lichter. ‘Waar is de ‘sexy wave’ dan pap?, vraagt ze met een serieus gezicht. Ik wijs haar de lange rij met verradelijke bultjes en leg lachend de werkelijke benaming uit. M’n jongens snuiven gewillig de dampen op met de vuisten wild zwaaiend over de omheining. ‘Ons aller’ Kees van den Boomen maakt het plaatje compleet. Onmisbaar op een evenement als dit. Parate kennis en bovengemiddeld enthousiasme maken hem onmisbaar.

We krijgen er geen genoeg van, maar aan alles komt helaas een eind. Na het tanken op de weg terug vinden we een live stream op de telefoon van de Rico-Badr uitzending. Ik zet de bus aan de kant, maar die stop is helaas van korte duur. We danken MSV Schijndel voor de uitnodiging. Met het afsluiten van een prachtige dag schrijven we er weer een traditie bij…

(Foto’s met dank aan Ronny van Hulle)

 

Ik rijd het grotendeels verlaten industrieterrein op. Dikke wagens en onmiskenbare crossbussen sieren het parkeerterrein van de plaatselijke kartvereniging.

Gino

Crossers, aanhang en alles wat erbij hoort heeft zich verzameld in het episch centrum waar Gino Maes, het organiserende hart van het spektakel, ons enthousiast verwelkomt. ´Zo leuk dat jullie gekomen zijn´. Gino straalt, hij meent het. Niet lang geleden was Gino te gast in het ´tehuis´, waar kinderen met een beperking wonen. Ze worden er verzorgd en onderwezen, met hart en ziel. Schrijnend dan weer, beseffend dat het jouw eigen kind had kunnen zijn. ´Ik heb er mensen gesproken en kinderen ontmoet. Ik heb er gehuild´. Begrijp me niet verkeerd. Ze hebben het zeker niet slecht, maar toch deed het me pijn´. Gino is een gevoelsmens. Een snelle, goed verzorgde verschijning, afgemonteerd met een goed en medelevend hart. Zijn bereik, in vooral de crosswereld, is groot. Hij mag daar trots op zijn omdat hij de cross sport al veel goeds heeft gebracht. Inzet voor alles wat de sport verheerlijken kan en natuurlijk zijn onnavolgbare fototechnieken. Een van de groten. De link was snel gelegd. Plannen maakte hij ´s nachts, wakkerliggend van hetgeen hij gezien had. Na een eerste editie, vorig jaar, wilde hij het beter en groter aanpakken. Een oproep aan ´het volk´, bleek genoeg om uit alle windstreken welwillende hulp te verzamelen. Hulp in handen maar zeker ook spullen. De medewerking van het kartcentrum kwam evenzo recht uit het hart.

Stoer volk met veel gevoel

Crossers ogen stoer. Of het nu mannen of vrouwen zijn, het karakter druipt er van af. Doorzetters in alles. Tot het bot. Crossers voetballen zelden, tennissen praktisch nooit en zul je ook weinig op een golfbaan aantreffen. Crossers hebben de aktie nodig. Graag iets met verbrande benzine en toch zeker sneller dan een fiets. Fietsers hebben een ijzeren wil. Hoe doelloos lijkt het. Blik op oneindig, met nog zo´n lange weg te gaan. Iedere dag weer met pijn in de benen. Horizon verleggen en denken aan iets geels. Ooit. Karakter gaat samen met een goed hart, en daar vond Gino de match. Massaal kwamen de inschrijvingen binnen en al snel moest er een avond bij. ´Hoe meer hoe liever´, aldus een overdonderde Gino. Blinkende fel gekleurde helmen doen me denken aan een indoor cross. Fonkelend in de spots van de grote karthal. De coureurs zijn gespannen en fel. Dat karten een heel andere bezigheid is blijkt al snel. Ik weet het omdat ik me er ook wel eens aan vergrijp. Sowieso al zwaar in het nadeel door mijn gewicht razen de kleintje me voorbij. Dat terwijl ik het gevoel had een beste tijd geklokt te hebben. Door een tip van Koen Raats, een van de latere winnaars, ben ik wel wat kartwijzer geworden. Crossers zijn gewend in de bocht te hangen. Handvat in de grond. Met karten moet het dus precies andersom. Tractie is alles. Minder was het ook te horen dat het driften in de bochten alleen maar ten koste gaat van je rondetijd. Balen. Driften is juist zo leuk. De, voor mijn gevoel, drie lange uren waren zo voorbij. Er werden prijzen verdeeld, maar iedereen heeft gewonnen.

‘Team de Wereld’

Gino’s MX Go Karting (Music for Life) was een doorslaand succes. De sfeer was dik aanwezig en de organisatie perfect. Er is gestreden en gelachen voor een prachtig doel. Vandaag besefte ik weer iets.

Ik gebruik zelden een cliché maar weet het heel zeker: ‘we zijn op de wereld om elkaar te helpen’. Hoe individueel je ook mag zijn, toch ben je ingedeeld. Allen voor iedereen. In de bus op weg naar huis valt mijn zoon in slaap met zijn camera in zijn handen geklemd. Mijn kind. Ik denk aan de rest van mijn kroost en het geluk dat ik koester. Kinderen en goede doelen. Vraag me maar, ik zal er zijn…

(Foto’s met dank aan More Heijt – mhmxpics.nl)