Vroeger was ik ‘stickergek’ . De meeste kreeg je wel ergens bij. Bij een filter of ketting zat er vaak eentje gratis in de verpakking meegeseald. Natuurlijk waren die niet bijzonder genoeg. Destijds stonden we bij Vic Jenkins in Belgie met onze neus tegen het raam. DG en JT waren de favorieten. Ze werden in vele kleuren en maten verscheept, samen met nog veel meer ‘crosslekkers’ uit de States. Aangezien ik de stickers nog regelmatig van m’n spatborden afspoot omdat de druk te hoog stond evenals de temperatuur, was mijn vader niet zo kapot van die Amerikaanse handel. Onzin en vooral niet nodig, vond hij. Gasgeven moest ik. Hij had gelijk vind ik nu. Toen niet. Ik haalde een meter folie bij de schilderswinkel en tekende er de contouren van de DG en JT logo’s op. Het ‘racing USA’ was niet te behappen met mijn hobbymesje. Brede schilderstape gebruikte ik als applicatie en plakken maar.

Veel merken van toen zijn er nog steeds. Ook veel nieuwe. Van het merk ‘DG’ hoor ik al lang niks meer. Van ‘JT’ daarintegen onlangs weer wel. Twee weken geleden kreeg ik een privé berichtje van Hans Breemer, zakelijk opererend onder de naam ‘HBMX’. Achteraf een redelijk bekende in de motorcross. Hij houdt zich ook bezig met trainingen. Binnenkort geeft hij zelfs samen met Marc de Reuver twee trainingen in Rutten. Hans bood me heel spontaan een crosspak aan tegen gereduceerde prijs. Samen met zijn vriendin Kristi is hij al een tijdje bezig JT in Nederland en Belgie nieuw leven in te blazen. Hij zette een site op www.hbmx.nl waar de diverse ‘cross accessoires’ te bewonderen zijn. Er is intussen veel veranderd, zo ook het logo. Misschien jammer maar alles en iedereen gaat met zijn of haar tijd mee. Het crossminnende stel bood mij en mijn zwager Jan aan mee te eten tijdens de GP van Valkenswaard. Heerlijk gegeten, gedronken en ervaringen gedeeld. Leuke mensen, lieve luitjes. Herkenning in de liefde voor de, voor mij, mooiste sport die er bestaat.

Paulin komt als eerste in mijn zicht. Hij stuurt zijn Honda messcherp in de bovenrand van de lage kom leidend naar de twee schansen voor de finishbult. Het gaat hard maar gecontroleerd. Op het gedeelte waar ik absoluut geen gang zou kunnen maken lijkt hij de diepe gaten niet eens te voelen. Zijn motor in balans. Terwijl hij zijn rode vriend zo’n 20 meter de lucht in smijt gaat zijn achterwiel maximaal dwars. Niet inhouden maar vol in de begrenzer. Een volle seconde brult het ding van pure blijdschap. Ik hoor hem roepen naar zijn ontketende berijder: “Ik ben er klaar voor!” Bizar gewoon, eng bijna. De TV beelden waar ik het al jaren mee doe lijken in geen velden of wegen op de realiteit. Sex bijna. Het blijkt heel normaal tegenwoordig want de rijders doen wat dat betreft weinig voor elkaar onder. In snel tempo knalt de hele boel voorbij, mij met kippevel achterlatend. Ik kijk om me heen en zie alleen maar glunderende gezichten. Iedereen is er klaar voor.

Smakkers van formaat

Naast het prachtige bochtenwerk en de geweldige sprongen vinden er ook een paar smakkers van formaat plaats. Recht voor mijn neus. Gajser laat zijn motor een meter of tien boven de grond alvast los om vervolgens keihard neer te storten. Staat doodleuk meteen weer op om toch nog maar te proberen maar moet na een rondje toch afhaken, tezamen met zijn mishandelde motor. Guarneri boort zijn TM de grond in en ik krijg nog bijna een mooie Kawa tegen mijn hoofd gegooid die uiteindelijk zonder bestuurder in een natte sloot belandt. Dan gaat Cairoli er af alsof hij wordt afgeschoten in de bovenkant van de schans. Alles vindt vrij kort achter elkaar, binnen 20 meter van elkaar, plaats waardoor de organisatie er meteen na de manche de shovel er even over laat gaan. Goed idee en snel geregeld. Top!

Laat hem groeien en vooral met rust.

Ik ben overtuigd. Herlings komt hier niet vandaan. Het is gewoon niet te geloven dan een mens in staat is tot de dingen die hij laat zien. Stiekem denk ik er aan hoe het zal zijn als hij op een dikke 450 aan de start zal verschijnen in de MX1. Kan niet wachten. Voor de jonge Davy Pootjes heb ik respect. Zoals het nu ook gaat bij Villopoto zal hij volgens heel crossminnend Nederland wel even de boel aan vegen. Geef ‘m de tijd en laat hem groeien. Laat hem groeien en vooral met rust. Met Sven van der Mierden heb ik medelijden. De baan van Valkenswaard ligt zo’n beetje tegen hun achtertuin aan. Juist net in zijn thuis GP, liggend op een prachtige 5^e plaats breekt hij zijn pols. Mooi team en mooie vooruitzichten. Jammer.

‘Da’s allemaal rommel’

Ergens langs de baan maak ik kennis met Michael Hool. Vorige week was ik toevallig even op de baan in Reusel waar ik hoorde vertellen dat hij een meervoudige koprol had gemaakt waarbij zijn motor vlam vatte. Op de vraag hoe het met zijn gebroken voet gaat antwoordt hij lachend. ‘Doet veel pijn eigenlijk’. Ik geef aan dat wat pijnstillers de zaak wel zouden verzachten. ‘Da’s allemaal rommel, dat slik ik echt niet. Nooit’. Ik kijk naar beneden en zie geen verschil met zijn andere voet. ‘Moet er geen gips om dan?’. ‘Nee zeker niet’, zegt hij met grote ogen, ‘dan kan ik mijn laars niet meer aan!’. Gewoon meerijden dus…

Herkend

Als ik even naar de baan sta te staren tikt er een man op mijn schouder. Ik kijk hem aan maar herken hem niet. ‘Jij schrijft toch die verhaaltjes?. Ik lees ze altijd, prachtig vind ik ze’. Brrr. Als dat nog een paar keer gebeurd zou zijn was ik waarschijnlijk in de camper van m’n zwager gaan zitten. Dat vind ik dus eng, ook al streelt het me enorm.

Aan Herlings valt niet te tippen. Altijd een ongelijke strijd. Maar Nick Kouwenberg is voor mij de baas van de dag nummer 2. Na een val kwam hij supersterk terug naar de voorste linie. Helemaal losgeslagen op jacht naar de kop. Van de laatste drie ronden voor de finish benutte hij er twee om goed te kijken. Hij wachtte zijn kans af tot de laatste ronde, de laatste bocht zelfs. Snoeihard buitenom sprong hij een bult meer dan Ostlund die de schrik van zijn leven kreeg. Op grote hoogte passerde hij de arme Alvin wat hem een dik verdiende tweede plaats opleverde. Weer kippevel.

Kras loste zijn belofte in. Met een minimale voorbereiding maximaal gepresteerd. Alhoewel hij zelf meer had gewild weet hij ook dat dit voor nu het hoogst haalbare was. Waargemaakt dus, klasse Mike!

Waanzinnig genoten van een paar hamburgers, oude en nieuwe vrienden, een paar blikjes bier en waanzinnig mooie motorsport.

Rolf Verhagen van Moto Master, Stefan Geukens van The Art of Motocross en zwager Jan van Maldegem van de camper, bedankt voor dit onvergetelijke weekend. Op naar Assen!

Als ik wat schrijf en publiceer doe ik dat vaak uit respect voor bepaalde mensen. Bij wijze van persoonlijke uitzondering ook wel eens over het respectloze. Op mijn ‘diefstalbericht’ van deze week kreeg ik erg veel respons maar ook een aantal opmerkingen. Uit het verhaal zou een minder prettige nasmaak overblijven ten aanzien van de TM Cup en haar organisatie. Om misverstanden te voorkomen wil ik bij deze dan ook graag duidelijk maken dat het hele geval daar voor mij niets mee te maken heeft. Rotte appels kom je overal tegen. Zaak is alleen wel om op tijd de ‘ellende’ uit de schaal te pikken. De TM Cup is juist iets heel moois binnen ons crosswereldje. Ik heb er zelf een seizoen van mogen proeven en heb nooit eerder ergens zo’n vriendschappelijke en gemoedelijke band gevoeld. Hulpvaardigheid viert er hoogtij en aangezien het alleen TM rijders betreft zit je ook nooit zonder onderdelen, mocht er iets mis gaan. Er worden motoren uitgewisseld bij pech en er wordt gelachen, veel gelachen. Als mijn jongens niet op zaterdag zouden voetballen hing ik er waarschijnlijk nog steeds rond. Het is 1 grote familie waar je moeiteloos je weg zal vinden en opgenomen zal worden, afhankelijk van je eigen gedrag. Via een gezellig forum blijf je thuis op de hoogte van alle ontwikkelingen en wordt de vriendschap op ludieke wijze in stand gehouden. ‘Rare jongens die TM’rs’ hoorde ik een keer. Dus mocht er iemand twijfelen aan de sfeer op de TM Cup wedstrijden: Ga er eens kijken. Proef de vriendschap en geniet. Dat heb ik ook gedaan en om eerlijk te zijn mis ik de jongens toch wel een beetje…

Ik ga niet, ik mag. Normaal gezien was ik waarschijnlijk niet gegaan. Het kost namelijk nogal wat om daar het weekend door te brengen. Natuurlijk is het dat helemaal waard maar het moet ook kunnen. Het zijn niet de meest geweldige tijden als het om geld gaat en daarbij willen ‘we’ van alles. Je maakt keuze’s en pikt de mooiste dingen eruit. Valkenswaard is wel een mooi ding. Ik loop absoluut niet met mezelf weg, integendeel. Ben geen ‘schijnwerpermens’. Toch mag ik wel zeggen dat hetgeen ik schrijf gewaardeerd wordt en daar ben ik ontzettend dankbaar voor en blij mee. Aangezien ik meer een ‘gever’ ben is het wel eens moeilijk met gekregen dingen om te gaan. Voel me dan schuldig terwijl dat wellicht helemaal niet nodig is. Dankzij ‘The Art of Motocross’ en ‘Moto Master’ ben ik aanstaand weekend onder de pannen. Een vol weekend dikke actie van ‘Neerlands Hoop’ en internationale MX wereldsterren. Ik mag een kijkje nemen bij de topteams en daarnaast heb ik al een lijstje gemaakt met namen van rijders die ik even wil zien en misschien wel even mag spreken. Erg dankbaar dus en nu al zenuwachtig…

Hangend in de lucht staat de tijd een halve seconde stil. Eenmaal boven de mensenmenigte hoor je alleen ‘Kees d’n omroeper’ je bijnaam roepen. Je ligt op kop. Euforie. Terwijl je zweeft zie je tussen de mensenmassa beneden een paar van je vrienden staan. Schreeuwend en zwaaiend, naar jou. Mikes ogen glinsteren. ‘Dat moment’ zegt hij met een brede grijns, ‘dat is iets wat je nooit meer vergeet. Gegrift in mijn geheugen. Op m’n harde schijf gebrand om nooit meer te vergeten.

‘Ik ben blij dat ik deze kans gekregen heb’

Ja, Mike is gestopt met de actieve wedstrijdsport. Officieel. Hij heeft een vaste baan en dat is behoorlijk aanpoten. In de ‘pipingindustrie’ doet hij voorbereidend werk zodat de dikke buizen onder de juiste omstandigheden aan elkaar gelast kunnen worden. ‘Ik ben blij dat ik deze kans gekregen heb’. Zijn huidige baas vroeg hem bij de sollicitatie wat zijn werkervaringen waren in deze branche. ‘Ik kan veel, maar niks in deze richting’ zei hij eerlijk. ‘Mooi, dan heb je nog veel te leren’, kreeg hij als antwoord en zo geschiedde. Mike haalde in rap tempo zijn VCA certificaten  en wordt zo nu en dan al zelfstandig op pad gestuurd. Dat gaat hem goed af. Hij leert snel.

‘Villopoto kijken’

Als ik hem vraag waarom hij in Valkenswaard meedoet gaan zijn ogen nog meer schitteren. Hij had de advertentie wel gelezen van van der Laar, maar was eigenlijk niet van plan er op te reageren. Hij wist natuurlijk ook dat veel gegadigden zich zouden melden. Dat was ook wel te zien aan de vele Facebook posts. ‘Stiekem spookte het wel constant door mijn hoofd. Een prachtige baan. Een mooie klasse waarin ik podiumwaardig zou zijn. Al mijn vrienden en familie aanwezig en na de race ‘Villopoto kijken’. Het weekendje Valkenswaard was toch al helemaal gepland, dus waarom niet?

‘Indya en ik willen verder met ons leven’

Op de vraag of hij een comeback overweegt antwoordt hij zeer stellig met een duidelijk ‘Nee’. Ik kan het niveau simpelweg niet meer aan. Ik ben niet meer de Mike van voor mijn fatale klapper in Eersel en dat dien ik ook te accepteren. Zowel lichamelijk als mentaal krijg je een flinke knauw en dat verdwijnt zomaar niet. Natuurlijk rij ik nog wel eens een rondje, maar dat is altijd op de motor van een ander. Het siert de crossersmentaliteit maar het is iets wat je niet kunt blijven doen. Als ik nu, zoals afgelopen weekend, een weekendje rijd, moet ik daar een week voor ‘boeten’. De pijn in mijn rug gaat heel langzaam weer weg waardoor ik het volgende weekend weer zou kunnen rijden. ‘De afmattende trainingen die je verplicht bent af te werken als je ‘in dienst van’ rijd kan ik gewoonweg niet meer opbrengen.’ Aan de ene kant is dat zuur, maar nu hij gezien en ervaren heeft wat er nog meer is in het leven kan hij dat goed relativeren. ‘Mijn vriendin Indya en ik willen verder met ons leven. Misschien straks wel een huisje kopen samen en wie weet wat er allemaal nog volgt. Het was al een hele mooie tijd, maar ik ben, als alles goed gaat, nog niet eens op de helft.’ Hij meent alles, ik zie het.

‘De grote dag’

Goede vriend en crossfanaat Peter Hoendervangers maakte Mike warm voor Valkenswaard. Peter wilde het voortouw wel nemen. Ook hij zou Mike graag nog eens lekker zien knallen. En waar zou dat mooier zijn als in onze eigen GP? Hij legde het contact met van der Laar en toen de naam ‘Kras’ eenmaal genoemd werd ging het snel. Ook wist Peter nog wat sponsorgelden bij elkaar te sprokkelen om de overige kosten, zoals inschrijfgeld en dergelijke, af te kunnen dekken. Inmiddels heeft Mike al wat trainingen afgewerkt waarin de vering goed aan de tand werd gevoeld. Er zijn twee identieke motoren beschikbaar gesteld voor ‘de grote dag’ welke nu up to date klaar gezet worden. ‘Zie het maar als een middagje trainen met vrienden. Blijven rijden zal ik toch wel zo nu en dan, dus kan ik deze wedstrijd ook wel rijden zonder een ‘comeback’ te maken.’

Mike is dankbaar. De steun van zijn- en Indya’s familie en vrienden. De inzet van Peter. De kans van van der Laar en de talloze positieve reacties van zijn aanhang. Jarenlang hebben we dankbaar mogen  genieten van zijn stijlvolle rijkunsten. Doe het nog maar een keertje Mike…

Een prachtige kans. Een prachtige kerel.