Buiten is het ijzig koud, maar eenmaal binnen word ik al snel warm. De motoren in de hal klinken veel mooier dan buiten. Het brullen galmt tot kippenvel. Het gevoel is al duidelijk aanwezig. Slimme coureurs nemen nog even een les. De baan alvast wat verkennen en wat angsten wegwerken. Angst is het eigenlijk niet eens. Het is meer het zuinig zijn op jezelf in combinatie met het lezen van de baan. Hoeveel meter ligt er tussen de schansen. Het is altijd te doen, maar met welke snelheid zet je af.

‘Er omheen en gas’

Danny van de Bosse is een bijter. Niet bang de sprong maar eens te wagen. Als hij zich één keer misrekent weet hij het. Iets harder dus. Een nieuwe baan met toch weer net andere bochten. Hogere bulten deze keer. In de laatste sessie weet hij precies wat en waar. Alles past. Trotse ouders zonder nagels. Ook Lotte van Drunen test zichzelf en de baan. Ze luistert goed naar de aanwijzingen van Rinus van de Ven, de kersverse, officiële MX trainer. Rinus zet pionnen. ‘Er omheen en gas’. Met handen en voeten geeft hij weer wat hij weet en vooral kan. Lotte snapt het. De stijl van het jonge meisje verraadt veel. Zonder risico’s te nemen springt ook zij de verschillende dubbels.

Uiteindelijk is het ‘gewoon doen’. De sprongen zijn qua hoogte niet veel heftiger dan die op een ‘gewoon’ circuit, maar er zit zo’n groot gat tussen. Dat maakt het wat enger. Vader van Drunen is met hart en ziel aanwezig. Hij probeert te genieten, maar zijn hart slaat ook een keer extra als hij ‘zijn Lotte’ voor de eerste keer een dubbel ziet nemen. Zo trots, maar zo zuinig op z’n kleine meid. Duim omhoog. ‘Goed zo Lot!’. Belgische Jolien twijfelt. Rinus ziet het en roept haar apart. ‘Om deze pion en dan gas. Je kunt het. Doe het maar gewoon, je kunt het echt’. Even denk ik aan de verantwoordelijkheid van een trainer. Wat als…. De volgende ronde waagt ze de sprong en haalt het met gemak. Rinus lacht breed. Hij weet wat hij doet en zegt. Weet wat kan en wat vooral niet. Zus Nancy’s blinde vertrouwen bewijst die stelling.

Hij lacht, maar niet echt

Er zijn in de komende week nog wat trainingsdagen, waarvan ik hoop dat ze goed bezocht zullen worden. Het blijft iets aparts en zeker niet zonder risico. Een goede voorbereiding is altijd belangrijk, maar zeker hier op zijn plaats. Brian Vermeulen heeft het naar zijn zin. Na een paar rondes heeft hij zijn timing op orde. Netjes en precies. Een genot om te zien. Op de tribune passeer ik Ron Bos. Ietwat en terecht gefrustreerd laat hij zijn gipsbeen zien. Het gaat nog wel even duren voor hij weer de oude zal zijn. ‘Het is niet anders, maar ik baal er wel van’. ‘Gaan de veteranen wel van start zonder jou Ron?’. Hij lacht, maar niet echt.

Het zal druk worden

De hal is zo goed als klaar. De laatste spandoeken krijgen een plaats aan de railing en de laatste puntjes gaan op de i. Met 25 jaar ervaring lijkt het een routine klus, maar toch is geen editie hetzelfde. Een week lijkt lang, maar het is zo weer weekend. Het zal druk worden. Warme begrenzers, trillende tribunes en de heerlijke walm van verbrande benzine. Opzwepende beats en over gemoduleerde speakers zullen weer leiden tot kabaal en een ‘wave’ van formaat. Kees zal de jubileumtaart afsmeren. In de verte hoor ik hem al onmiskenbaar roepen. ‘Ik zie motoren vliegen!’

(Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl )

 

Er gaat veel om in het hoofd van de kleine Danny. Alleen zijn naasten weten precies wat. Danny is geen prater. Je moet hem kennen om te weten. Een mannetje nog eigenlijk, maar tegelijk al een hele  kerel. De overstap naar de grote wielen verliep niet altijd even vlekkeloos. Een gevecht tegen het geweld, maar vooral tegen zichzelf. Vader Elbert en moeder Jo leggen hem niks op. Nooit. Het lijkt soms anders maar Danny en zijn pa zijn hetzelfde. Hij wil maar één ding en dat is winnen. Elbert is eerlijk tegen zijn zoon. ‘Ik weet dat hij altijd zijn best doet. Soms zelfs meer’. De druk waar Danny soms last van heeft legt hij zichzelf op. Afhaken kent hij niet. Blijven proberen tot het wel lukt. Steeds weer, zonder vrees. Het was een wisselvallig maar zeer leerzaam seizoen. Een mooie basis.

Geen traan

De splintenieuwe KTM staat te blinken op een kamersteiger in de huiskamer. ‘Vanochtend opgehaald’, straalt Elbert. R2R staat de fam. van den Bosse ook in 2017 weer bij met de nodige hulp. Tussendoor had Elbert nog net even tijd gehad de HGS te monteren. De voorbereidingen voor het jaarlijkse ‘sponsorfeest’ gaan voor natuurlijk. De grote huiskamer is weer leeggeruimd om de trouwe groep van enthousiaste sponsoren te voorzien van gezelligheid, overheerlijk eten en een overvloed aan drinken. Alles onbeperkt. Het is druk en dat zegt genoeg. Ik raak in gesprek met de buren. Een mooi koppel met een gezonde kijk op het leven. Ook zij zagen hoe Danny indertijd zijn eerste meters maakte over het landweggetje naast het huis. ‘We zagen al snel dat het een doorzetter was. Een bijter. Hij ging nogal eens onderuit, maar dat deerde hem niet. Geen traan’. Dat vermogen is een van de kenmerken, maar zeker ook een talent van het blonde kereltje. Waar sommigen denken: ‘laat maar, het lukt niet’, zet Danny nog een keer goed aan. Tot het wel gaat. Tot tranen soms. Ook motortrainer Rinus van de Ven is onder de genodigden. Rinus behaalde pas nog zijn MX diploma en dat komt uiteraard ter sprake. Een paar simpele voorbeelden doen me inzien dat het zeker niet voor niets is geweest. Bij je kind zijn of een kind begeleiden zijn twee heel verschillende dingen. Verbaal en non verbaal.

Mijn laatste euro

Dat Danny lef heeft blijkt ook uit zijn jaarlijkse ‘toespraak’. Zonder moeite neemt hij de microfoon en bedankt alle mensen die hem op de een of andere manier geholpen en gesteund hebben. Een mooi aandenken in de vorm van een foto collage op canvas wordt overhandigd door zijn broertje Ryan. Ook hem zou ik mijn laatste euro geven. ‘Ik hoop dat u er volgend jaar ook weer bij bent’. De gunfactor is groot bij de cross familie uit Ovezande. Ze zijn behulpzaam, fanatiek maar vooral heel echt. Dat wordt door velen gezien en vooral heel erg gewaardeerd.

Als ik bij de deur sta om naar huis te gaan komt Danny naar me toe lopen. Hij geeft me een hand en bedankt me voor het aanwezig zijn. ‘Graag gedaan jongen en veel succes volgend jaar’. Hij zegt niets meer maar kijkt me aan met zijn zo verdomd innemelijk lachende bekkie. ‘Met zo’n mannetje krijg je de tent wel vol’, denk ik terwijl ik wegloop.

Succes Danny!

(Foto met dank aan PV Fotografie)

 

(Door Olav Heijt)

Ooit, in een ver verleden reed ik ook een indoorcross in een manege. Dat ik een behoorlijk stukje crossevolutie heb meegemaakt werd me in Schijndel duidelijk. Waar wij een dikke 30 jaar geleden probeerden los te komen van een houten plankenschans, vliegen de helden van nu meters hoog en tripplen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.

‘tweederangs’

De indoorcross in Schijndel kwam op mij altijd een beetje over als het ondergeschoven kind. Ik was er nooit eerder, en weet ook wel waarom. Ik was al geen fan van het Nederlandse indoorgebeuren en daarbij kwam het Schijndelse spektakel me wat ‘tweederangs’ over. Geen idee waarom. Die misvatting is inmiddels bijgesteld. Alleen de organisatie is al een dikke pluim waard. Beveiliging aan het hek geeft al een lekker gevoel. Mannen met gevoel voor de sport, maar zeker ook voor de veiligheid van de mens. De ‘kassagroep’ is gezellig en vrolijk. Binnen twee minuten liggen de beloofde inkombandjes op de balie. Iets waar medewekers van een willekeurige ‘Youthstreamkassa’ nog wat van kunnen leren. Onder het geluidsgenot van een jankende tweetakt lopen we het terrein op. De lampen die de schemer proberen weg te jagen maken het een gezellig geheel in het rennerskwartier. De sfeer komt ons in de vorm van friet, hamburgers en beenhamgeur tegemoet. Even wachten nog. In de hal gaan net de eersten van start.

Timing en durf

Ondanks dat dit de 33^e keer is dat het georganiseerd wordt, staat er niemand te slapen. Geen berusting, maar actie. De baancommisarissen nemen hun job erg serieus. Dat de veiligheid hier erg hoog in het vaandel wordt gehouden blijkt uit de entourage van het geheel. Veel fitte en oplettende vlaggers cq overeindhelpers en veel hooi langs de baan. Da’s dan weer het fijne aan een manege. Ook al is de baan niet lang door de beperkte ruimte, het stoort me geenszins. Nu komen ze lekker vaak voorbij. Ik ben geen kenner of talentspotter, maar toch zijn de verschillen heel goed zichtbaar. Niet iedere ervaren crosser is automatisch een supercrosser. Je pikt de mannen met de feeling er zo uit. Alles past en komt uit. Timing en durf is alles. Je moet het gewoon doen, maar tegelijk goed weten waar je mee bezig bent.

Voetsporen

Er wordt gestreden met moed uit grote harten. Jayson van Drunen gaat letterlijk en figuurlijk los. Een van de weinigen in de kleinste klasse die verschillende bulten springt met zijn kleine wieltjes. Oppermachtig bezig de voetsporen van zijn talentvolle vader te wissen. Ook Lotte van Drunen laat zien waarom ze onlangs Nederlands kampioen werd. In haar berenvelletje doet ze niks onder voor het mannelijke geweld en wordt heel netjes 3^e. Beste van eigen bodem. Bryan Nelis valt op door zijn nette, maar vooral constante, rijden. De altijd rustige Danny ‘de Crosser’ van den Bosse komt niet in zijn ritme. Op een baan als deze kun je dat al helemaal niet hebben.

[logo-carousel id=banners-2]

Je komt dan overal iets tekort en gaat dan automatisch de fout in. In zijn laatste manche zet hij dat recht, waaruit zijn strijdlustige karakter spreekt. De snelheid is goed en alles komt uit. Niet opgeven. Nooit. Dat is Danny. André Voogd levert. Altijd vriendelijk maar zeker geen prater. Als het hek valt gaat de knop ‘bourgondiër’ om naar ‘strijder’.De Clarck Kent uit Zeeland. Op de motor van zijn maatje, omdat de zijne vastliep.

Het maakt hem niet uit. Hij zou het lopend doen als het mocht. Zijn aanhang gooit na afloop een glas bier in zijn helm als dan en waardering. Vuist omhoog en ‘aan de rechterkant de gas helemaal open’. Aldus Jos, ook van Schijndel. Ik heb genoten van  ‘Cowboy Jessy’ Neeleman die zijn Yamaha verrekt goed de baas kan. Een ontketende Ian de Sweemer en blonk uit door zijn waanzinnige vechtlust, evenals de strak rijdende Ivor Verbruggen. Ik zie Jens Getteman in zijn spectaculaire stijl rondetijden verpulveren. Scrubben gaat hier ook gewoon. Mike Kras rijdt slim, scherp sturend en weer zo verdomde ‘netjes’. Misschien we de beste ‘timer’van het hele veld. Zonder onnodige risico’s te nemen heeft hij het karakter genoegen te nemen met een eervolle tweede plaats. Mooi als je weet dat zijn rondetijden goed waren voor een overwinning. Later spreek ik hem nog even. ‘Het risico is de prijs die ik moet betalen als het misgaat niet waard’. Vriendin Indya is zichtbaar blij met zijn uitspraak.

Mooie vent

Het mag nog een keer gezegd. Van de parkeergelegenheid tot de uiteindelijke persoonlijke verzorging in de kantine was voor mijn gevoel alles perfect geregeld. ‘Kiedrowski’ infecteert zijn dochter met het crossvirus en Ferdie ‘Team Kras’ Dingemans legt me uit dat ik ook met zere polsen gewoon kan rijden. ‘Er rijden er veel met pijn hoor, dat kan gewoon’, aldus de crossverslaafde Hekkenbouwer. Net nu ik min of meer een besluit had genomen. Een goed gesprek met Gert Jan Vorstenbosch levert een ‘columndate’ op met een Nederlandse crosstopper. Mooie vent. Ik ken ze niet zo goed, maar heb de indruk dat de familie Schrik weet hoe je met je kinderen omgaat. ‘Hij doet zijn best, en dat is genoeg’ zegt vader Ronald met onzichtbaar schuim op de mond ‘Goed zo jongen’ roept hij zijn moedige Levi toe en klapt in zijn handen. Trots. Ook mijn kinderen hadden weer een geweldige dag. Mijn dochter is binnen een kwartier 100 ‘mxinfected’ stickers lichter. ‘Waar is de ‘sexy wave’ dan pap?, vraagt ze met een serieus gezicht. Ik wijs haar de lange rij met verradelijke bultjes en leg lachend de werkelijke benaming uit. M’n jongens snuiven gewillig de dampen op met de vuisten wild zwaaiend over de omheining. ‘Ons aller’ Kees van den Boomen maakt het plaatje compleet. Onmisbaar op een evenement als dit. Parate kennis en bovengemiddeld enthousiasme maken hem onmisbaar.

We krijgen er geen genoeg van, maar aan alles komt helaas een eind. Na het tanken op de weg terug vinden we een live stream op de telefoon van de Rico-Badr uitzending. Ik zet de bus aan de kant, maar die stop is helaas van korte duur. We danken MSV Schijndel voor de uitnodiging. Met het afsluiten van een prachtige dag schrijven we er weer een traditie bij…

(Foto’s met dank aan Ronny van Hulle)

 

Ik rijd het grotendeels verlaten industrieterrein op. Dikke wagens en onmiskenbare crossbussen sieren het parkeerterrein van de plaatselijke kartvereniging.

Gino

Crossers, aanhang en alles wat erbij hoort heeft zich verzameld in het episch centrum waar Gino Maes, het organiserende hart van het spektakel, ons enthousiast verwelkomt. ´Zo leuk dat jullie gekomen zijn´. Gino straalt, hij meent het. Niet lang geleden was Gino te gast in het ´tehuis´, waar kinderen met een beperking wonen. Ze worden er verzorgd en onderwezen, met hart en ziel. Schrijnend dan weer, beseffend dat het jouw eigen kind had kunnen zijn. ´Ik heb er mensen gesproken en kinderen ontmoet. Ik heb er gehuild´. Begrijp me niet verkeerd. Ze hebben het zeker niet slecht, maar toch deed het me pijn´. Gino is een gevoelsmens. Een snelle, goed verzorgde verschijning, afgemonteerd met een goed en medelevend hart. Zijn bereik, in vooral de crosswereld, is groot. Hij mag daar trots op zijn omdat hij de cross sport al veel goeds heeft gebracht. Inzet voor alles wat de sport verheerlijken kan en natuurlijk zijn onnavolgbare fototechnieken. Een van de groten. De link was snel gelegd. Plannen maakte hij ´s nachts, wakkerliggend van hetgeen hij gezien had. Na een eerste editie, vorig jaar, wilde hij het beter en groter aanpakken. Een oproep aan ´het volk´, bleek genoeg om uit alle windstreken welwillende hulp te verzamelen. Hulp in handen maar zeker ook spullen. De medewerking van het kartcentrum kwam evenzo recht uit het hart.

Stoer volk met veel gevoel

Crossers ogen stoer. Of het nu mannen of vrouwen zijn, het karakter druipt er van af. Doorzetters in alles. Tot het bot. Crossers voetballen zelden, tennissen praktisch nooit en zul je ook weinig op een golfbaan aantreffen. Crossers hebben de aktie nodig. Graag iets met verbrande benzine en toch zeker sneller dan een fiets. Fietsers hebben een ijzeren wil. Hoe doelloos lijkt het. Blik op oneindig, met nog zo´n lange weg te gaan. Iedere dag weer met pijn in de benen. Horizon verleggen en denken aan iets geels. Ooit. Karakter gaat samen met een goed hart, en daar vond Gino de match. Massaal kwamen de inschrijvingen binnen en al snel moest er een avond bij. ´Hoe meer hoe liever´, aldus een overdonderde Gino. Blinkende fel gekleurde helmen doen me denken aan een indoor cross. Fonkelend in de spots van de grote karthal. De coureurs zijn gespannen en fel. Dat karten een heel andere bezigheid is blijkt al snel. Ik weet het omdat ik me er ook wel eens aan vergrijp. Sowieso al zwaar in het nadeel door mijn gewicht razen de kleintje me voorbij. Dat terwijl ik het gevoel had een beste tijd geklokt te hebben. Door een tip van Koen Raats, een van de latere winnaars, ben ik wel wat kartwijzer geworden. Crossers zijn gewend in de bocht te hangen. Handvat in de grond. Met karten moet het dus precies andersom. Tractie is alles. Minder was het ook te horen dat het driften in de bochten alleen maar ten koste gaat van je rondetijd. Balen. Driften is juist zo leuk. De, voor mijn gevoel, drie lange uren waren zo voorbij. Er werden prijzen verdeeld, maar iedereen heeft gewonnen.

‘Team de Wereld’

Gino’s MX Go Karting (Music for Life) was een doorslaand succes. De sfeer was dik aanwezig en de organisatie perfect. Er is gestreden en gelachen voor een prachtig doel. Vandaag besefte ik weer iets.

Ik gebruik zelden een cliché maar weet het heel zeker: ‘we zijn op de wereld om elkaar te helpen’. Hoe individueel je ook mag zijn, toch ben je ingedeeld. Allen voor iedereen. In de bus op weg naar huis valt mijn zoon in slaap met zijn camera in zijn handen geklemd. Mijn kind. Ik denk aan de rest van mijn kroost en het geluk dat ik koester. Kinderen en goede doelen. Vraag me maar, ik zal er zijn…

(Foto’s met dank aan More Heijt – mhmxpics.nl)

 

Ik ben gezegend. Echt. Ik meldde het al vaker, maar ben heel erg blij met mijn kinderen. Geweldig fijn spul en tot op vanavond nog steeds en allemaal gezond. Natuurlijk heerst er wel eens onvrede. Ze leren het leven kennen, waar ook de minder mooie en leuke dingen bij horen. Daar discussiëren we over of maken ruzie. Er valt wel eens een hard woord, maar dan altijd in de opvoedkundige zin. Het hoort erbij. Het moet. In zulke situaties is al het andere vanzelfsprekend. Als ik klaag over een fiets die buiten is blijven staan sta ik niet stil bij het feit dat mijn kinderen ‘gewoon’ kunnen fietsen. Veel dingen die vanzelfsprekend zijn voor mij of mijn kinderen, spelen de hoofdrol in de dromen van anderen. Veel mensen, waaronder ook Gino Maes, staan zo nu en dan stil bij het lot van de minder bedeelde kinderen. Ook hij vindt dat iedereen een gelijke kans verdient, in welke vorm dan ook.

Een goed doel koppelen aan een passie voor gemotoriseerd geweld is een bijna logisch gevolg. Karten voor de kinderopvang ‘Bijs’ is de actie die aankomende zaterdag 3 december en nog een keer op 10 december plaats zal vinden in het Belgische St. Niklaas. JPR indoor karting is het strijdtoneel waar veel bekende fiets- en motorsporters in alle leeftijdsgroepen de strijd tegen elkaar zullen aanbinden. Van 18.00 tot 22.00 kunt u genieten van de strijd, gillende karts en de geur van verbrande raceolie.

Ik hou van kinderen, strijd en benzinedamp. Ik ga…