‘Moet je gaan crossen?’, vraagt een voor mij onbekende man bij de pomp. ‘Ja, het circuit moet hier vlakbij zijn geloof ik. Er staan al bordjes’. Hij kijkt me wat langer aan en lijkt me te kennen. Rotmomenten vind ik dat altijd. Iemand die jou wel kent en dat je het zelf niet meer weet. ‘Jij bent toch Olav?’, vraagt hij en m’n hersens kraken. Ik weet het echt niet. ‘Ik lees je verhaaltjes altijd en met veel plezier’, zegt hij en ik zucht. Het blijkt Jef Leysen, voorzitter van de club, en leest via de Facebook account van zijn vrouw mijn crossstukjes. Leuk moment en vooral vereerd. Mijn dag is al goed begonnen.
Mooie familie, die crossers.
Het is mijn eerste keer bij Mc Lille. Heb er al vaak over gehoord en mijn zoontje gaf ook al verschillende malen aan er heen te willen in het kader van zijn leerschool. Het blijkt niet eens een uurtje rijden dus dat valt alles mee. Het zandpad naar het circuit is al mooi. We zijn er een dag te vroeg met een geleende caravan wat mijn kinderen extra zenuwachtig heeft gemaakt. ‘Ik heb er zo’n zin in pap’. Geweldig die smoeltjes. Op de meer dan ruime parkeer/kampeer plaats is het makkelijk om een plekje uit te zoeken. Zus en zwager zijn er ook al en vrij snel hebben we een plaatsje gevonden. Ruimte zat dus zetten we nog een evenzogroot perceel af voor de ‘vrienden van morgen’. Al meteen hebben we contact met de ‘buren’, die me spontaan helpen de caravan op z’n plek te duwen. Mooie familie is het toch die crossers. Aardige jongen met een behulpzame vriendin. Hij rijdt alleen vandaag. Zijn vriendin morgen op haar paard. ‘Zo hebben we allebei wat’. Mooi. Ik maak nog een grap over een paard van mijn eerste ex, die helaas afgemaakt diende te worden. ‘Hebben we toch nog een maandje van gegeten’. Had niet gehoeven denk ik achteraf. Als we uitgestald zijn lopen we naar de baan. Mijn zwager was er al eerder en wijst me als erkend crossleeraar op de moeilijke stukjes. Ik zie al snel dat gezien mijn conditie alle stukjes moeilijk gaan worden. Na een gezellige bbq naast de camper tafelen we nog wat na. Lekker even geen stress. Momenten die we onszelf misschien wel te weinig gunnen. Even terug bij elkaar komen, heerlijk. Slapen gaat me na een paar biertjes gelukkig altijd goed af. Ook in een iets te kleine caravan aan het voeteneind van mijn kroost.
Uiteindelijk willen ze alle circuits dicht
Er wordt de volgende morgen al vroeg met trainen begonnen omdat er een behoorlijk menu afgewerkt moet worden. Een dag is tenslotte zo om, ook in België. In het prachtige, twee verdiepingen tellende clubhuis, annex douchegelegenheid, cafetaria en toiletten heb ik een gesprekje met de vrouw van de voorzitter en kom ik er achter dat er ook hier gevochten wordt om circuitbehoud. De aanvallen duren al jaren en het probleem blijft. Uiteindelijk willen ze alle circuits dicht, maar crossers zijn geen opgevers.
Alles is welkom hier.
Alles lijkt perfect geregeld. Een hechte club vrijwilligers zorgt ervoor dat het draaiboek van vandaag in goede banen geleid zal worden. Het valt me op dat bijna iedereen elkaar kent. Er hangt een gezellige sfeer tussen heel jong en behoorlijk oud. Ik ruik het respect dat als een walm over het rennerskwartier hangt. Fijn gevoel. M’n kids hebben de crossfietsen al uit de auto getrokken en maken alvast de fietscrossbaan onveilig. De trainingen worden af in raptempo afgewerkt zonder enig oponthoud. Alles is welkom hier. Quads, oldtimers en zelf een hele jonge zijspancombinatie sieren het geheel. Er wordt hard gereden op de prachtig gesoigneerde baan, heel hard. Mooie manches met een nog mooiere strijd. Ook al gaat het hier om een clubcross, de entourage doet me denken aan een ONK. Ook krijg ik heel even het oude BLB gevoel weer terug. De Belgische ‘speaker’ is daar waarschijnlijk de grootste oorzaak van. Er staan verschillende verkoopwagens met zowel broodnodig materiaal als leuke hebbedingetjes. Sfeererhogend en erg handig.
Ik klap wel wat harder…
Kleine ‘tafelspringers’ verbazen me. Old timers geven me kippevel in combinatie met enige weemoed. M’n zwager verbaast me weer eens met een prachtige tweede plaats. M’n zoontje zag ik weer een maatje groeien. Ook al is het op de wedstrijddag wat koeler, de nagekomen vrienden geven een warm gevoel. Een gevoel van saamhorigheid. We hebben geen tijdsdruk gelukkig. In de kantine wachten we onder het genot van een lekker tapje op de prijzen. Jammer dat de helft van de winnaars al naar huis is waardoor we iets harder moeten klappen. Het lijkt me leuker voor iedereen om de prijzen direct na de tweede manche op het circuit uit te reiken, maar dat zal weer ten koste gaan van de kantineomzet. Die omzet is nodig en gegund want van een strijkstok hebben ze hier nog nooit gehoord. Alles komt ten goede van de club en verzorging en dat is echt wel te merken. Ik klap wel wat harder…
’T ging lekker pap’, zegt hij met glunderend, rood bezweet gezicht. Hij legt me overenthousiast uit welke bochten hij ‘vethard’ nam. De tafel was wat minder vandaag, aldus mijn zoon More. Er lag een klein bultje vlak voor de afsprong. Dan houdt hij in en daar ben ik blij om. Niet omdat het mijn zoon is, maar ik ben erg blij met zijn rijstijl. Geen roekeloos gedrag. Lekker kijken en proberen. Zoals oud coureur Ronnie Stroo de dag ervoor in Vlissingen nog even benadrukte. ‘De snelheid komt vanzelf. Eerst lekker aan de techniek werken’, en zo is het natuurlijk ook. Zoon Storm is sinds een week of drie ook bovengemiddeld geinteresseerd in het MX gebeuren. Zijn voetbal zal hij er nog niet voor laten maar toch. De keus hoeft hij voor mij ook niet te maken. In het oude crosstenue van zijn broer maakt hij nu ieder weekend de minibaan onveilig. Op More’s motor. Hij is evenwel nog voorzichtiger als zijn broer. In de eerste twee versnellingen maakt hij zijn rondjes. Als ik voor de vierde keer het kleine KT emmetje opraap heeft hij er al een rondje of 10 opzitten. Last van zijn knie een beetje maar lacht. Wetend dat hij hier echt iedere dag van de week naar uitkijkt gun ik hem het zo erg. Hij kijkt naar More die op een bergje aan de kant zit te wachten. Ik ken Storm en weet al wat hij gaat zeggen. ‘Ik zal maar stoppen pap, want More zal wel willen rijden’. Lief. More doet zijn ding op de grote baan en ziet me kijken. Hij geniet. Wij genieten. M’n dochter Sterre tikt me op mijn rug. Ze heeft een helm en bril op. Laarzen aan, crossshirt en handschoenen. ‘Gaan we nou pap?’. Ik zet haar voorop mijn buddy en we rijden rondjes over de minibaan. Ze gilt het uit als we over de schans gaan. Dankzij de zwaartekracht denkt ze dat we meters loskomen en geniet. Eenmaal gedouchd en in bedje krijg ik nog een verslag van de dag. Zoals iedere keer als ze ergens van hebben genoten hadden ze ook vandaag weer de mooiste dag van hun leven. Blij dat ik erbij mag zijn. Gelukkig, omdat ook ik er voor mag zorgen. Gelukkig gewoon…
Ik ben gelukkig. Gelukkig wel en voor zover ik weet ook nog eens gezond. Samen met mijn 4 kinderen geniet ik van iedere dag. Ondanks dat het een normale zaak lijkt ben ik me erg bewust van mijn rijkdom. Buiten wat slijtage hier en daar is iedereen om me heen kerngezond. Ik zie het regelmatig om me heen. Volwassenen en kinderen met een beperking. Zowel verstandelijk als lichamelijk is niet iedereen in staat mee te draaien in de snelle maatschappij van nu. Daarom ben je zeker niet minder, maar eigenlijk speciaal. Afwijkend van de grote massa staan deze mensen in sommige dingen redelijk alleen. In het ‘gewone’ leven meedraaien is al een hele aanpassing, laat staan de sport. Juist daarom vraag ik uw aandacht. Voor 75 van deze ‘speciale’ mensen wordt er ieder jaar een ‘Special Day’ georganiseerd. Op het Finlandcircuit in Westdorpe staat maandag 24 augustus weer een rij van zijspannen, quads en jeeps klaar om deze mensen een onvergetelijke dag te bezorgen. Onder 
begeleiding kunnen zij een hele dag genieten van de door ons zo aanbeden motorsport. Eten, drinken en crossen, met tussendoor een wervelende Freestyle MX show verzorgd door het inmiddels wereldberoemde FMX team van Jimmy Verburgh. Het kost de organisatie natuurlijk de nodige tijd om deze dag weer onvergetelijk te maken, maar de naastenliefde en het stralende geluk in 150 ogen maakt alles dubbel en dwars goed. ‘Geluk is met geld niet te betalen’ is een veelgehoord cliché dat deze keer eens niet op gaat. Om deze dag nog onvergetelijker te maken doe ik dan ook een oproep aan iedereen die iets om zijn medemens geeft. Doe een donatie of help de ‘goodiebag’ vullen met iets leuks. Het gaat niet om grote bedragen. Elke euro is meegenomen. Laat zien dat we echt één grote familie zijn met het hart op de juiste plaats. Een gift die deze keer eens direct bij de mensen komt waarvoor het bedoeld is. Steun de mensen die zich elk jaar belangenloos inzetten voor deze ‘speciale’ groep mensen. Naast uw naam, die als sponsor op het affiche zal prijken zal de dankbaarheid te lezen zijn op 75 overgelukkige gezichten.
Het rekeningnummer is: NL64 RABO 0332640906 t.n.v. Stichting Finlandcircuit Westdorpe Noord. Adres: Ewoutstraat 8, 4554 BP Westdorpe. Email: mhemelsoet@zeelandnet.nl. (0115-452316 of 06-53777315)
Scrubben is vet. Vet om te zien en waarschijnlijk ook om te doen. Ik heb geen idee. Ik kan het niet, durf het niet. Ben al lang blij dat ik ‘m vast kan houden. Inmiddels is het wel een heel normaal ‘straatbeeld’ geworden in het hedendaagse GP crossverkeer. Het begon als een trucje om de motor zo dicht mogelijk bij de grond te houden. Nu wordt er gescrubd en gewhipt dat het een lieve lust is. Overal en altijd. Nodig of niet nodig, gewoon doen. Natuurlijk brengt het een gevaar met zich mee. Zeker als ik zie dat jongens van lager ‘Herlingskaliber’ het uitproberen. Op een clubcrossje zie je het steeds vaker. Als ik dan naar de circuits kijk van nu zit er voor de ‘grote mannen’ niet veel anders op dan te scrubben. Daar gaat het om seconden. Seconden zijn punten. Punten zijn weer tv beelden dus reclame en geld. Van die punten hangt een baan af. Een plaatsje in het team. Als een vertegenwoordiger niet scoort in zijn branche wordt die ook subtiel afgeserveerd. Jammer vind ik het dat Jeffrey Herlings nu ineens afgerekend lijkt te worden op zijn scrubgedrag. Als iemand de kunst beheerst is het Jeffrey wel. Ik heb hem in Valkenswaard onbegrijpelijk zien gooien met zijn KTM. Kippevel en kriebels maar vooral veel respect voor het grote hart in dat vetvrije atletische lijf. Er ging vandaag iets mis. Zeker wel. Het lijkt een kontwippertje waardoor hij in onbalans raakt en vervolgens voorover kiepert. Jeffrey maakt zelden een scrubfout. Dan heeft hij ook nog eens de pech dat hij verkeerd neerkomt. Ik heb Gajser in Valkenswaard zijn motor los zien laten op een 10 meter hoogte. De beste man staat doodleuk op en probeert nog een rondje. Herlings kan scrubben en mag scrubben. Het ouderwets recht op en door springen zoals ‘wij’ vroeger deden gaat niet meer. Ook de banen lenen zich daar niet meer voor. Niet op dat niveau. Normaal gezien was hij opgestaan en had vervolgens het hele veld een vette oudHollandse veeg gegeven. Hij is en blijft het fenomeen waar we nog veel crossplezier van zullen hebben de komende jaren. Herlings had gewoon pech vandaag. Harde grond en een smerig valletje. Blijven scrubben Jeffrey. Veel en het liefst weer zo snel mogelijk. Hij die wint is niet altijd het grootste talent…
