Al vaker zag ik ze voorbijkomen. De gekleurde strips op de lichaamsdelen van sporters. Tot voor kort begreep ik niet goed wat de bedoeling ervan was. Me er ook niet echt in verdiept. Het enige wat ik doe met tape is mijn rotte knie bij elkaar houden. De oude en vertrouwde witte. Later zag ik ook niet sporters met de gekleurde plakkers rondlopen. In opdracht van ‘The Art of Motocross’ mag ik aanstaande vrijdag Corina Goedhart bezoeken om meer te weten te komen over deze nieuwe manier van helen en genezen. Zij haalde het ‘spul’ naar Nederland en hielp al menig (top)sporter van de pijn af of naar een snellere genezing. Lees het hele verhaal binnenkort in ‘The Art of Motocross’.
Neem alvast eens een kijkje op www.wonderfulldays.fgxpress.com
’T ging lekker pap’, zegt hij met glunderend, rood bezweet gezicht. Hij legt me overenthousiast uit welke bochten hij ‘vethard’ nam. De tafel was wat minder vandaag, aldus mijn zoon More. Er lag een klein bultje vlak voor de afsprong. Dan houdt hij in en daar ben ik blij om. Niet omdat het mijn zoon is, maar ik ben erg blij met zijn rijstijl. Geen roekeloos gedrag. Lekker kijken en proberen. Zoals oud coureur Ronnie Stroo de dag ervoor in Vlissingen nog even benadrukte. ‘De snelheid komt vanzelf. Eerst lekker aan de techniek werken’, en zo is het natuurlijk ook. Zoon Storm is sinds een week of drie ook bovengemiddeld geinteresseerd in het MX gebeuren. Zijn voetbal zal hij er nog niet voor laten maar toch. De keus hoeft hij voor mij ook niet te maken. In het oude crosstenue van zijn broer maakt hij nu ieder weekend de minibaan onveilig. Op More’s motor. Hij is evenwel nog voorzichtiger als zijn broer. In de eerste twee versnellingen maakt hij zijn rondjes. Als ik voor de vierde keer het kleine KT emmetje opraap heeft hij er al een rondje of 10 opzitten. Last van zijn knie een beetje maar lacht. Wetend dat hij hier echt iedere dag van de week naar uitkijkt gun ik hem het zo erg. Hij kijkt naar More die op een bergje aan de kant zit te wachten. Ik ken Storm en weet al wat hij gaat zeggen. ‘Ik zal maar stoppen pap, want More zal wel willen rijden’. Lief. More doet zijn ding op de grote baan en ziet me kijken. Hij geniet. Wij genieten. M’n dochter Sterre tikt me op mijn rug. Ze heeft een helm en bril op. Laarzen aan, crossshirt en handschoenen. ‘Gaan we nou pap?’. Ik zet haar voorop mijn buddy en we rijden rondjes over de minibaan. Ze gilt het uit als we over de schans gaan. Dankzij de zwaartekracht denkt ze dat we meters loskomen en geniet. Eenmaal gedouchd en in bedje krijg ik nog een verslag van de dag. Zoals iedere keer als ze ergens van hebben genoten hadden ze ook vandaag weer de mooiste dag van hun leven. Blij dat ik erbij mag zijn. Gelukkig, omdat ook ik er voor mag zorgen. Gelukkig gewoon…
Ik ben gelukkig. Gelukkig wel en voor zover ik weet ook nog eens gezond. Samen met mijn 4 kinderen geniet ik van iedere dag. Ondanks dat het een normale zaak lijkt ben ik me erg bewust van mijn rijkdom. Buiten wat slijtage hier en daar is iedereen om me heen kerngezond. Ik zie het regelmatig om me heen. Volwassenen en kinderen met een beperking. Zowel verstandelijk als lichamelijk is niet iedereen in staat mee te draaien in de snelle maatschappij van nu. Daarom ben je zeker niet minder, maar eigenlijk speciaal. Afwijkend van de grote massa staan deze mensen in sommige dingen redelijk alleen. In het ‘gewone’ leven meedraaien is al een hele aanpassing, laat staan de sport. Juist daarom vraag ik uw aandacht. Voor 75 van deze ‘speciale’ mensen wordt er ieder jaar een ‘Special Day’ georganiseerd. Op het Finlandcircuit in Westdorpe staat maandag 24 augustus weer een rij van zijspannen, quads en jeeps klaar om deze mensen een onvergetelijke dag te bezorgen. Onder 
begeleiding kunnen zij een hele dag genieten van de door ons zo aanbeden motorsport. Eten, drinken en crossen, met tussendoor een wervelende Freestyle MX show verzorgd door het inmiddels wereldberoemde FMX team van Jimmy Verburgh. Het kost de organisatie natuurlijk de nodige tijd om deze dag weer onvergetelijk te maken, maar de naastenliefde en het stralende geluk in 150 ogen maakt alles dubbel en dwars goed. ‘Geluk is met geld niet te betalen’ is een veelgehoord cliché dat deze keer eens niet op gaat. Om deze dag nog onvergetelijker te maken doe ik dan ook een oproep aan iedereen die iets om zijn medemens geeft. Doe een donatie of help de ‘goodiebag’ vullen met iets leuks. Het gaat niet om grote bedragen. Elke euro is meegenomen. Laat zien dat we echt één grote familie zijn met het hart op de juiste plaats. Een gift die deze keer eens direct bij de mensen komt waarvoor het bedoeld is. Steun de mensen die zich elk jaar belangenloos inzetten voor deze ‘speciale’ groep mensen. Naast uw naam, die als sponsor op het affiche zal prijken zal de dankbaarheid te lezen zijn op 75 overgelukkige gezichten.
Het rekeningnummer is: NL64 RABO 0332640906 t.n.v. Stichting Finlandcircuit Westdorpe Noord. Adres: Ewoutstraat 8, 4554 BP Westdorpe. Email: mhemelsoet@zeelandnet.nl. (0115-452316 of 06-53777315)
Scrubben is vet. Vet om te zien en waarschijnlijk ook om te doen. Ik heb geen idee. Ik kan het niet, durf het niet. Ben al lang blij dat ik ‘m vast kan houden. Inmiddels is het wel een heel normaal ‘straatbeeld’ geworden in het hedendaagse GP crossverkeer. Het begon als een trucje om de motor zo dicht mogelijk bij de grond te houden. Nu wordt er gescrubd en gewhipt dat het een lieve lust is. Overal en altijd. Nodig of niet nodig, gewoon doen. Natuurlijk brengt het een gevaar met zich mee. Zeker als ik zie dat jongens van lager ‘Herlingskaliber’ het uitproberen. Op een clubcrossje zie je het steeds vaker. Als ik dan naar de circuits kijk van nu zit er voor de ‘grote mannen’ niet veel anders op dan te scrubben. Daar gaat het om seconden. Seconden zijn punten. Punten zijn weer tv beelden dus reclame en geld. Van die punten hangt een baan af. Een plaatsje in het team. Als een vertegenwoordiger niet scoort in zijn branche wordt die ook subtiel afgeserveerd. Jammer vind ik het dat Jeffrey Herlings nu ineens afgerekend lijkt te worden op zijn scrubgedrag. Als iemand de kunst beheerst is het Jeffrey wel. Ik heb hem in Valkenswaard onbegrijpelijk zien gooien met zijn KTM. Kippevel en kriebels maar vooral veel respect voor het grote hart in dat vetvrije atletische lijf. Er ging vandaag iets mis. Zeker wel. Het lijkt een kontwippertje waardoor hij in onbalans raakt en vervolgens voorover kiepert. Jeffrey maakt zelden een scrubfout. Dan heeft hij ook nog eens de pech dat hij verkeerd neerkomt. Ik heb Gajser in Valkenswaard zijn motor los zien laten op een 10 meter hoogte. De beste man staat doodleuk op en probeert nog een rondje. Herlings kan scrubben en mag scrubben. Het ouderwets recht op en door springen zoals ‘wij’ vroeger deden gaat niet meer. Ook de banen lenen zich daar niet meer voor. Niet op dat niveau. Normaal gezien was hij opgestaan en had vervolgens het hele veld een vette oudHollandse veeg gegeven. Hij is en blijft het fenomeen waar we nog veel crossplezier van zullen hebben de komende jaren. Herlings had gewoon pech vandaag. Harde grond en een smerig valletje. Blijven scrubben Jeffrey. Veel en het liefst weer zo snel mogelijk. Hij die wint is niet altijd het grootste talent…
De zon schijnt fel in mijn donkere brilleglas. Ik geniet van de vrijheid die mijn motor me geeft. Als ik een viaduct nader stuur ik de grasberm in. Net voor de vangrail begint duik ik naar beneden. Het is wel een sloot maar zonder water. Ik kijk naar boven en zie, door mijn snelheid, de grasheuvel snel groter worden. Er loopt helemaal bovenaan het viaduct een vangrail dwars. Benieuwd of ik het topje al dan niet zal raken ga ik ervoor. Ik voel bij het loskomen een klein tikje tegen mijn achterwiel maar het brengt me niet uit balans. Even zweef ik in alle rust door de warme lucht, over het asfalt om vervolgens weer netjes in de glooïng aan de andere kant neer te komen. Het gaat dus wel, zoals ik al verwachtte. Een stukje verder rij ik langs een aspergeperceel. Ik vraag me af wat er zal gebeuren als ik dwars, volle bak, het veld oversteek. Ik draai af en trek mijn motor over de sloot die ervoor ligt. Ik schakel op tot ik op volle snelheid ben. Alleen mijn achterwiel raakt de topjes van de bedding. Als ik aan de overkant ben keer ik en rij dezelfde weg terug. Ik doe de rit nog eens dunnetjes over. Mijn voorwiel raakt misschien twee keer de grond voordat ik weer via de aangrenzende sloot terug de snelweg op schiet. Een waanzinnige kick gaat door mijn lijf. Enkele gestopte automobilisten staan verbaasd aan de kant te kijken. Ik trek een wheelie, doorschakelend naar 4 en kijk om. Alleen een modderspoor en wat verdwaasde toeschouwers zijn getuige. Eentje wijst naar zijn voorhoofd. ‘Wist je maar hoe het voelt’ denk ik nog en zet m’n machine weer aan de grond. Als ik bijna thuis ben wil ik het laatste stukje binnendoor. Ik draai de snelweg af en zie naast me een dieper gelegen grasveld. Vanuit het veld loopt het omhoog naar de verharde weg. Omdat het in een bocht ligt is er onbedoeld een mega grote kombocht ontstaan. Ik rij nog een stukje verder en draai dan om. Ik schakel door tot 3 en zwenk het gras op. Ik duik naar beneden en schakel door naar 4. De kom is zo perfect dat ik er zonder problemen vol gas doorheen kan. Ik voel me een steile wand rijder en geniet. Schuim op m’n mond.
‘Laad jij de bus in?’, vraagt mijn vader onnodig. Natuurlijk doe ik dat, altijd en erg graag. Aangezien er buiten mijn crosswereldje niet zo veel meer bestaat. Het mooiste in mijn leven. Hij geeft me de mogelijkheid en daar ben ik hem erg dankbaar voor. Hij weet het. Mijn vader is een Feyenoorder, ‘geen woorden maar daden’. Ik loop voor de zekerheid altijd mijn lichaam langs om niks te vergeten. Sokken, laarzen, kniebeschermers, niergordel, broek 2x shirt, handschoenen, helm en bril. Ook de benzine is cruciaal. Ik gooi de achterdeuren van de bus dicht en sluit ook de deuren van de schuur. Als we op de cross aankomen open ik de bus weer en schrik hevig. Alles staat er in. Alles behalve mijn motor. Ik begrijp er niks van. Hoe kan ik die nu vergeten zijn. Mijn vader staat diep teleurgesteld en niet begrijpend naar me te kijken. ‘Hoe kun je dat nu vergeten’, zegt hij zonder zijn mond te openen. Ik lees vanalles in zijn staalblauwe ogen. Niet goed. Ik word bijna niet goed. We zijn er nu en ik kan niet anders doen dan mezelf aan kleden. Waarom weet ik eigenlijk niet. Eenmaal aangekleed worden we al door de speaker gemaand naar het starthek te komen. Zenuwachtig loop ik naar het ‘parc fermé’ en ga tussen de motoren staan. Ik moet meedoen, hoe dan ook. Ik sta voor het starthek en als het valt sprint ik mee. Natuurlijk houd ik de jankende motoren niet bij maar ik probeer het toch. Mijn vader staat te kijken. Ik weet niet wat hij er van vindt maar ik wil hem gewoon niet teleurstellen. Hij doet al zoveel voor me. Schuldig voel ik me, heel erg. Ik ren over de baan met mijn zware laarzen. Bijna niet te doen. Heuvel op, heuvel af. Het zweet loopt door het schuimrubber van mijn bril in mijn ogen. Ik moet door, ik moet… Ineens schijnt er een fel licht in mijn ogen. Door de spleetjes heen zie ik mijn vader staan. ‘Laad jij de bus in?’, vraag hij me onnodig. Natuurlijk doe ik dat. Met kippevel op mijn rug stap ik mijn bed uit en kleed me aan. Terwijl ik naar beneden loop denk ik alleen maar: ‘niks vergeten, vooral niks vergeten…’
De aanmeldingslijst is goed gevuld. Niet te massaal. Gelukkig. Een gemengde groep van jong en ‘wat ouder’ staat virtueel te trappelen. Er is altijd wat te leren, voor iedereen. Je moet het alleen wel toe durven geven. Er open voor staan. Niet iedereen kan dat. Belering komt al snel over als kritiek en dat vinden de meesten niet prettig en vooral moeilijk mee om te gaan. Vandaag gaat het anders. Op school gaat het vaak met dikke tegenzin. Op het circuit zitten ze vooraan in de klas en hangen aan de lippen van de docent. Motorcross is namelijk erg vet en daarbij is het grootste deel van de groep van plan in de voetsporen van Jeffrey Herlings of een andere held te treden. Een droom die je mag hebben. Moet bijna. De drive is er in ieder geval. De ‘crossclinic’ vandaag is georganiseerd door Frank Rottier, Mark Boot en niemand minder dan Mike Kras, in samenwerking met MC Rilland. Het prachtige circuit leent zich uitstekend voor een MX training. MC Rilland heeft de beschikking over een circuit waarin zich alle elementen bevinden. Een lekker zandgedeelte met daarin wat ‘normale’ schansen en een paar ‘sociale tafels’ Tafels waarvoor ikzelf niet eens grote risico’s hoef te nemen. ‘Lekker even zweven’. Halverwege de baan gaat het over in een hard, bijna buitenlands, kleigedeelte. De leergierigen zijn verdeeld in drie groepen. Middels drie sessies komen ze elke trainer een keer tegen.
Ik loop mee met de groep van mijn zoontje richting Frank Rottier. Als een bezorgde vader spreekt hij de jongens en het enige meisje toe. Zijn luide boodschappen doordringen de dikke crosshelmen zichtbaar. Geconcentreerd voeren de jongelingen de opdrachten uit. Eén voor één worden ze naar de kant gehaald voor wat persoonlijk ‘schaafwerk’. Gewillig absorberen ze de overheerlijke lesstof. ‘Staand, licht remmend op de bocht aan, de wal insturen, zitten en het gas erop. Het lukt niet altijd maar ze proberen wel. Mooi.
De tweede sessie wordt door Mark Boot gegeven. Normaal is Mark in mijn ogen niet zo’n drukke prater. Hier gaat hij duidelijk los. Het is duidelijk dat als je weet waar je over praat, alles goed en zonder haperen over te brengen is. Op het ‘Franse’ gedeelte van de baan geeft hij aan dat een buitenbocht vaak niet de beste en snelste optie hoeft te zijn. Met pylonen dwingt hij z’n leerlingen naar de vervelende, ‘walontbrekende’, binnenkant. Op aanvraag van diverse rijders sluit hij de sessie af met een korte starttraining. ‘Met een goeie start bepaal je de helft van de uitslag’. Zo is het ook.