Als we de parkeerplaats oprijden doemt het immense stadion op. Het is groot. Het doet me denken aan de beelden die ik wel eens zie passeren uit droomland Amerika. We zijn er vroeg, misschien te vroeg, maar dat maakt me niet uit. Met mijn kinderen om me heen heb ik het amusement altijd bij. We hangen wat rond bij de Fiat stand voor de ingang, waar een van mijn kinderen alle kleurplaten voorziet van ‘mxinfected.nl’. Goed ventje met marketingskills.
‘Justin Bieber’
Binnen is er een stressdrukte. De faalangst van de organisatie is voelbaar. Het is tenslotte een nieuw concept en dat moet een enorme druk geven. Iets nieuws verdient een kans Hoe dan ook, ik wil er zijn. Moet er zijn. Het gesprek met Samanta Gelli, de pers verantwoordelijkste van Youthstream, kap ik snel af. Voor haar. Aan haar mouwen trekkend proberen collega’s hun vragen beantwoord te krijgen. Stress dus. Trainingen worden afgewerkt, wat me al een beetje laat wennen aan het idee van vandaag. De baan is geweldig. Harde delen afgewisseld met wat lossere stukken en een dikke zandbocht die wij dopen tot ‘DeHerlingsBocht’. Ik app Leon van Gestel een foto van die bocht en hij reageert binnen twee minuten.
‘Daar gaan ze moeite mee hebben’, stuurt hij. Nog geen kwartier later blijkt zijn gelijk, want de een na de ander gaat er onderuit. Kennertje. Een paar rijen voor ons zit Barcia. Mijn dochter hoort ons er over, geen idee hebbende wie het is of tot wat hij in staat is. Ze wil iets roepen in de trant van ‘Hee, daar zit Justin Bieber’. Voor de grap, maar die actie kan ik met mijn hand op haar mond nog net de kop indrukken.
Dungey is een filmster
Een jongen die ik net een paar euro wilde geven voor een broodje bockworst staat naar een spandoek van Jake Weimer te kijken. Reus Jasikonis komt naast hem staan en wijst. ‘You know that guy?, heard he was coming today.’ Ik kijk verbaasd van het doek naar de ‘schrale bukkum.’ Ik kende Jake niet en hij is ook een stuk kleiner dan ik dacht. Covington staat rustig te kijken en lacht. Helaas is hij later op de baan net zo, met wellicht minder plezier. Dungey is een filmster. De Tom Hanks van het paddock. Lacht altijd en is vriendelijk tegen iedereen. Geen fratsen of wangedrag. Ik wil wat vragen maar krijg hetzelfde gevoel als ik in Jeffrey zijn buurt sta. Wat vraag je zo’n gast nou?.
Zuidbroek
Een vierkoppige delegatie van ‘Supercross Zuidbroek’ komt ‘spieken.’ Als iemand hier aanwezig moet zijn is het dit sympathieke viertal wel. Succes of niet. Ook zij dragen de indoorcross een warm hart toe. Je kunt er alleen maar van leren tenslotte. Positief of negatief. De baanopzet zou een combi moeten zijn van een supercross en een MXGP baan, wat mijns inziens toch wel redelijk gelukt is. In die opzet zou het bij de rijders met net iets minder SX skills ook in de agenda kunnen wat dan het programma weer positief zou kunnen beïnvloeden. Ik vind mooi.
Puntje van mijn stoel
Als later het ‘hoofdprogramma’ begint gaat mijn hart sneller kloppen. Steeds weer ben ik verwonderd als ik ‘de grote mannen’ een baan zie aanvegen. De superpole is een geweldige ‘kick-off’. Bizar is dat ‘onze Jeffrey’ op een paar tienden na de snelste tijd weet te zetten. Tussen de Amerikaanse grootheden en absolute MXGP toppers weet hij zijn verworven status nog eens dik te stempelen, terwijl het zadel van zijn 450 is nog niet eens gewend aan zijn achterwerk. Crosssculptuur uit het beste hout. Alleskunner, willer en vooral Nederlander. Trots. Ook Gajser blijkt van veel markten thuis. Scrubt en whipt zoals ik het alleen kan met het Dungeyminiatuurtje van mijn dochter. Altijd op het randje voor mijn gevoel. Op het puntje van mijn stoel zittend trap ik enthousiast mijn eigen Cola om. Geen schade gelukkig en drinken kan later ook nog wel. Dungey is niet zo oppermachtig als verwacht. Hij lijkt moeite te hebben met de baan. Het zand te los of wellicht nog niet helemaal hersteld. Het maakt me niet uit. Het is Dungey ‘live’ en dat is al werelds. Triples worden gekleineerd en de wavesectie gedegradeerd tot hooguit vervelende hobbels.
In de 125 klasse lijkt iedereen een groot talent. Stuk voor stuk ‘mannen in wording’ die hoger en verder springen dan ik ooit gedaan en gedurfd heb. Respect. Hier en daar zal er aan de snelheden moeten worden gesleuteld, maar de skills van de jeugd zijn volwaardig. Grote harten in een klein lijf.
Nederlands succes is er voor de jonge Kay de Wolf in de FOX Holeshot Challenge. Dat een goede start is het halve werk is blijkt ook nu weer. Hij wint en is blij. Opgewonden, met zijn door Tim Gajser gesigneerde shirt, reageert hij als een pro. ‘I feel very good. I’ts so nice to make a holeshot. I’m so happy, it’s unbelievable’. Zijn gezichtje spreekt boekdelen. Het bijprogramma is spectaculair. Balletterende trialisten en een rollende buggy doden wat tijd, terwijl er buiten een verschrikkelijk dikke driftende Nissan het asfalt aan het verdikken is. Monsterlijk.
Keulen en Aken
De meeste critici en sceptici hadden hun mening al klaar voor dit evenement. In sommige opzichten terecht achteraf, maar de beste stuurlui zitten meestal niet in de boot. Er mankeerde misschien wel wat hier en daar maar er is wel een begin gemaakt aan iets wat wel eens heel mooi uit zou kunnen groeien. Het is gedurfd en kost waarschijnlijk een berg geld, maar er is wel geschoten. Een volwaardige baan in een volwaardig stadion met te weinig publiek. De boel nu genadeloos neerhalen en slachten is het makkelijkste wat er is. Zeker vanuit je stoel thuis. Er is, misschien ongewild, zwaar geïnvesteerd in een ‘nieuw’ concept en ik ben er blij mee. Vooral omdat Amerika net wat te ver is voor mij en mijn portemonnee. Het verdient een kans. Het was niet goedkoop nee en door de mazzel van mijn media kaart nog enigszins op te brengen maar toch hoop ik volgend jaar weer te kunnen gaan. Er is geleerd en de prijzen zullen moeten stabiliseren, wil Youthstream er een succesvol jaarlijks spektakel van maken.
Keulen en Aken zijn er ook nog steeds tenslotte…
(Foto’s met dank aan More Heijt: ( www.mhmxpics.nl )
Vader Harrie komt erbij staan. Ze verstaan en begrijpen elkaar zonder woorden. De nieuwe pupil maakt zijn rondjes. Hij rijdt netjes. Met zijn voeten op de steunen stuurt hij scherp de losse zandbocht in. Balans. Hij heeft het niet van een vreemde. Ook zijn pa zat er lekker op, en nog. ‘Rocket’ Pichon heeft zijn Honda even aan de kant gezet. Samen met de monteur kijkt hij naar zoonliefs verrichtingen. Het is zijn tweede keer op de Suzuki. Afgelopen zomer mocht hij er ook al eens van proeven. Bij de bus wordt de monteur ‘verhoord’ door senior. Hij is erg begaan met zijn jonge Zachary.
Hij doet het woord en vertaalt het voor hem naar het Frans. Het lijkt of hij het wel verstaat maar niet spreekt. Vader wil alles weten. Zowel over het team als over de motor. Je zoon ‘weggeven’ aan een topteam als Suzuki is ook niet zomaar iets. Wat mag hij als vader nog wel en vooral niet meer. Je brengt je kind tot een bepaald niveau en moet dan als het ware afscheid van hem nemen. ‘Het plezier moet blijven’, zo vindt hij. ‘Van veel jongen mannen wordt erg veel gevraagd waardoor ze soms al vroegtijdig opbranden’. Dat wil hij dus zeker niet. ‘Het is uiteindelijk nog maar een kind’. Er zijn natuurlijk wel uitzonderingen. Een Herlings en Roczen zijn bijzonder. Dat zijn natuurtalenten. Hij weet het nog goed. Toen hij zelf als jongeling naar België kwam. Iedere dag rijden. Olmen, Lommel, Olmen Lommel en soms een keer Eersel. Alleen maar zand. ‘Ze waren streng en hard voor me, maar ik kon het aan’. Als Fransman moet je dan nog heel veel leren.
Zachery trekt zich even terug in de bus met zijn I phone. Daar is hij weer even de puber. Ik zie hem lachen om waarschijnlijk berichtjes van zijn vrienden. Hij weet dat het goedkomt, hoe dan ook. Zijn ervaren vader is erbij. Houdt de wacht en zorgt. Ik wens de mannen succes voor al wat komen gaat. Vriendelijk lachend groeten ze terug. ‘Take care’, zeg ik tegen ‘Rocket’ en kijk schuin naar Zachary. ‘I will, believe me’…
Het voor hem onbekende, maar prachtig gelegen circuit van Orp le Grand was de volgende halte. Onwennig begon Joey aan zijn training en wist deze af te sluiten met een 18e tijd. De start van de eerste reeks was matig voor zijn doen en kwam ook niet lekker in zijn ritme. Wel ging het iedere ronde beter en voelde zich steeds meer thuis op de technische baan. De tweede start ging hem een stuk beter af en ook had hij vrijwel meteen het juiste ritme te pakken. Hij baande zich een weg naar voren en kon in de voorlaatste ronde aansluiten achter de 3e man. Toch werd hem weer niet gegund, want een klapband deed zijn opmars stuiten. Door anderhalve ronde zonder te kunnen springen op de lege band uit te moeten rijden moest hij toch nog een plaats weggeven en eindigde zodoende op een 5e plaats. Wederom geen fijn gevoel.
Een week later startte het OZK. Het Finlandcircuit in Westdorpe ligt Joey als gegoten. De baan ligt hem perfect, maar hij weet dat de snelheden en zo ook de rondetijden heel erg dicht bij elkaar liggen. Dat maakt het erg lastig een verschil te maken. Hij klokte de tweede tijd tijdens de training, wetende dat de start allesbepalend zou gaan zijn. Met meer dan 30 rijders aan het hek was het dringen, maar daar had snelstarter Joey met een holeshot weinig last van. De, dit seizoen, haast onverslaanbare Mark Boot kwam vrijwel meteen voorbij, maar Joey probeerde gelijk aan te pikken. Tot zijn eigen verbazing kon hij de ontketende Boot redelijk goed volgen en kon na 17 hectische ronden de manche tevreden en als tweede afsluiten. De terugval die Joey vaak aan het eind van de race te verwerken kreeg blijft nu op de Yamaha steeds vaker uit. De tweede manche leek een kopie van de eerste waar Mark en Joey elkaar met respect opjaagden, wat het tempo erg ten goede kwam. Weer kon Joey de manche als tweede afsluiten waardoor hij als totaal tweede de Champagne weer eens open mocht trekken.
Het BK in Kester was voor iedereen nieuw. De verse baan bestond voornamelijk uit gras, waar veel rijders niet zo veel mee op hebben. Joey was erg enthousiast over de baan. ‘Ze hebben er echt werk van gemaakt, prachtig’. Heb den ik niet eerder zo van een training genoten als deze’, lachte hij. ’Hier cross je toch voor’. Nadat hij afgevlagd werd in de tijdtraining noteerde hij een tweede tijd. Toch kwamen er vlak na hem nog 3 rijders binnen met een snellere tijd waardoor hij als vijfde naar het hek mocht. Wel een fijne gedachte dat de eerste vijf rijders niet meer dan een seconde in tijd uit elkaar lagen. Joey zijn focus lag erg op zijn start. In Rilland lukte het niet, dus hier moest het gebeuren. Van die zelf opgelegde druk blijkt hij dus veel last te hebben. De snelheid was wel aanwezig en al snel worstelde hij zich door het snelle veld naar voren. Aangekomen op een zesde plaats keek hij drie man direct in de rug. Het volgen lukte, maar passeren is dan weer net wat anders. Hij wilde geen onnodige risico’s nemen en reed de manche netjes uit op diezelfde zesde plaats. De start van de tweede manche was er ook geen om over na te praten en dat maakte hem kwaad. Met vier slechte starts op rij ga je je toch langzaamaan druk maken en onzeker voelen. Zijn boosheid zette zich door in de wedstrijd. Door het pushen in de eerste ronden ging hij kleine foutjes maken waardoor hij er bijna een paar keer aflag. Het ritme was nergens meer te vinden en uiteindelijk kwam hij strijdend als 7e over de finish.
Heel erg dankbaar
In de bus bij Jeffrey
Eenheid in zuiverste vorm
Gigant ‘Tank’ Truyts zit ook goed in zijn vel. Hij heeft de druk op zichzelf behoorlijk in weten te dammen waardoor een vlaag van rust zijn lichaam overgenomen heeft. Vanuit die positie is het fijn rijden. Andy rijdt in een strak tempo achter de grote groep, zij het op gepaste afstand. ‘De rust in mijn hoofd drijft de prestaties omhoog. Het werkt dus wel’. Nog meer champagne. Joey Verwijs laat zien de juiste keuze te hebben gemaakt door op Yamaha over te stappen. De snelheid is er in ieder geval. ‘Had ik dat maar eerder gedaan’.Een mooie basis voor het nieuwe seizoen. De MC Mikkola Zeeuwen Hage en Boot laten weer eens zien waarom ze de snelsten uit hun provincie zijn.. Volwaardig bieden ook zij hevige tegenstand op het gladde gras. Extra trots op deze rijders die ook nog eens bereid blijken stickermatig mijn verhalensite te promoten. Dank.
Slim getalenteerd
De jonge Yoran Moens is mijn held van de dag. Met zijn kleine wieltjes doet hij niks onder voor de groten. Springt op veel plaatsen een stuk verder dan zijn concurrenten en laat zich nergens wegdrukken. Ze hebben er last van en dat is moedig. Ik ben geen kenner, maar zie wel dat het een technisch mannetje is. Mooie en vaak net even andere lijnen. Ook hij zal gearresteerd worden. De lange weg die hij nog heeft te gaan zal zeker niet de slechtste worden. Door pech achtervolgd maar zeker opvallend is Matheo Miot. Motor te groot of mannetje te klein. Het maakt niet uit. De skills en snelheid voor een podium. Wordt vervolgd.
Tienden van seconden
Ik droom nog even weg 
