Terwijl ik de afslag Apeldoorn neem zie ik rechts van me een huis met een serieuze crossbaan er achter. ‘Hier moet het zijn’, denk ik, maar de navigatie heeft andere plannen. Jammer wel. Het had mooi in mijn verhaal gepast. Het verwachte ‘huis achteraf’ is midden in het dorp. De dikke Sprinter verraadt de locatie. Nog voor ik aan kan bellen gaat de voordeur open. Freek kijkt fris en lijkt ‘in shape’. Atletisch gebouwd met cap en een vriendelijke lach. Ook weer een jongen die van zijn 21 levensjaren er al 16 op een motor zit. Hij weet niet beter. Onder de slingers door gaat hij me voor naar de woonkamer. ‘Mijn moeder is jarig vandaag, wil je taart?’ Taart moet, vind ik. Zeker op een verjaardag. Freek hangt relaxed onderuit in de bank. Voeten tegen de tafel.

‘Ik weet dat ik goed mee moet kunnen’

Met een vers getekend contract in de la voelt het leven een stuk prettiger. ‘Ik hou niet van die onzekerheid. Het is nog vroeg, ik weet het, maar dingen kunnen maar geregeld zijn’. Bouwen aan 2018. Zo is het ook. Een cross seizoen stopt nauwelijks. Zodra de laatste wedstrijd gereden is staat de focus alweer op het nieuwe seizoen. ‘Het wordt een belangrijk jaar’, zegt hij met een serieus gezicht. De EMX is een pittige klasse, maar voor zijn gevoel toch een stapje terug. Van Creymert heeft hij van het GP geweld mogen proeven en dat smaakte zeker naar meer. De opbouw ging lekker. De snelheid was er vaak wel. De progressie was duidelijk te zien, tot een blessure zijn seizoen vroegtijdig afkapte. ‘Dat was echt een domper, want het ging gewoon lekker’. Dat is het rotte van het vak he. Je kan er zomaar een deel van het seizoen uitliggen. Kostbare weken, maanden zijn dat dan. ‘Ik ben alweer 21 en nu moet het gewoon gebeuren’, zegt hij standvastig. Het is natuurlijk ook zo. Als je in deze fase een paar keer pech hebt staat zomaar je carrière op het spel. Je bent al snel te oud.

‘Die mensen ben ik zo dankbaar’

Freek is er nu al helemaal klaar voor. ‘Ik weet dat ik goed mee moet kunnen in de EMX. Dit is de kans om te laten zien wat ik waard ben. Er waren meerdere opties voor Freek, maar zijn keus was snel gemaakt. De communicatie verloopt goed en de klik was er ook meteen met Patrick, de teammanager van het Carglass Honda Team. Dat het een Honda is geworden maakt hem weinig uit. Als je eenmaal een beetje op niveau crosst, maakt het merk van de motor niet meer uit. Na één ronde, hooguit twee, weet je al niet beter meer. Hij heeft nu 5 keer op de Honda getraind en het voelt goed. Alles eromheen lijkt me ook perfect geregeld. Ze hebben bij Carglass de dingen wel voor elkaar en dat geeft een vertrouwd gevoel. Het is zo belangrijk dat je lekker in je vel zit. Ook bij Creymert zat Freek op zijn plaats. ‘Die mensen ben ik zo dankbaar. Ze waren en zijn als het ware familie voor me. Een warm nest waar, met de normale beperkingen, alles kon en mocht. Soms was ik daar een week in huis en voelde ik me gewoon bezwaard. Niets was te veel. Dat ik daar weg moest had niets met het team zelf te maken. Soms kunnen dingen niet meer en moet je keuzes maken. In een ‘wandelgang’, kwam hij Patrick Claessen tegen. Freek liet doorschemeren wat hij graag wilde en dat paste feilloos in de plannen van het Carglass team. Toen ging het snel.

‘Ik ben absoluut geen dromer’

Ondanks het een stapje terug lijkt te zijn, ziet Freek het als een opstap. Ik wil een ‘dik’ seizoen maken. Alles uit de kast en laten zien waartoe ik in staat ben. Je moet een beetje geluk hebben, maar je hebt ook veel zelf in de hand natuurlijk. Aan de fitheid zal het niet liggen, daar zorg ik wel voor. Hij leeft niet als een monnik, maar doet alles wat nodig is het maximale uit zichzelf te halen. Ik wil mijn krachten niet moeten verdelen. ‘Ik train op 40 minuten volle bak. Ik moet de hele manche los kunnen gaan. Zodra ik te zien krijg dat de snelheid vergelijkbaar is met de jongens voor me, moet ik er naartoe. Zo snel mogelijk’. ‘No time to waste’. Hij lacht. ‘Als ik dit seizoen goed af kan sluiten is er misschien wel een kans nog een jaar GP’s te rijden alvorens ik de overstap moet maken naar de MX1’. Dat is zijn toekomstbeeld. Nee, geen droom. ‘Ik ben absoluut geen dromer, maar heb een duidelijk doel. Mijn ouders hebben me op een liefdevolle manier de realiteit van het leven geleerd en laten zien dat de meeste dingen niet vanzelf gaan. Mijn ouders hebben zichzelf veel ontzegd om Shana en mij dit te kunnen laten doen. Daar zijn we ze erg dankbaar voor. Het vervelende is soms dat ik me bezwaard voel als ik besef wat er, zeker financieel,  nodig is ons aan de gang te houden. Dan kun je alleen maar heel dankbaar zijn en veel respect hebben voor die mensen. Ze zijn tevreden met hun leven en dat wil ik graag zo houden’.

Shana

Shana valt binnen en komt er even bij zitten. Ze zijn allebei mondiger dan ik dacht. We praten even over de ‘crossvrouwen’. Ze kijkt niet op tegen de andere dames in haar klasse. Met lof praat ze over de haar crossgenoten en dat siert. ‘We hebben een brede dames top en dat is toch wel heel mooi voor zo’n klein landje’. Shana gaat, zoals het er nu uitziet, in 2018 privé. Verder wil ze nog even niet uitweiden over de plannen. Ze moet gaan, helaas. Nog even een paar uurtjes school maken. Tas op haar rug. Ik leg haar mondeling vast voor een ‘date’. Dat wilde ik al langer. ‘Ja goed hoor, dan hoor je alles wel. we bellen’.

Klaar voor de wereld

Voor het eerst in zijn crossloopbaan gaat Freek wat meer zijn eigen weg. ‘Mijn vader heeft het nog steeds erg druk in zijn zaak en ik ben inmiddels op een leeftijd gekomen wat meer op eigen benen te gaan staan. Dingen zelf regelen. Er is geen ruzie of tweestrijd, absoluut niet. Natuurlijk vallen er wel eens woorden, maar dat is niet anders dan in een ‘normaal’ gezin. Ik voel me zeker niet alleen gelaten. Het is fijn volwassen te worden. Niet alleen in de sport. Mijn ouders hebben geweldig voor me gezorgd en daarom wil ik graag laten zien dat ze dat heel goed hebben gedaan. ‘Klaar voor de wereld en de rest van mijn leven, zeg maar’.

Tot het bot verslaafd

Levenslange sponsor en huisvriend Appie Kelman van Autobedrijf ‘De Assel’ in Apeldoorn zit tegenover me. ‘Ik ga zo hoor’, zegt hij bijna verontschuldigend, maar hij zit alles behalve in de weg. Kees heeft Freeks vader als beste vriend indertijd gesteund in zijn cross carrière. Gesponsord en geholpen waar hij kon. ‘Toen de kleine Freek op een motor klom vond ik dat geweldig. Mijn eigen kinderen crossten geen van allen, dus ben hem als het ware als een crosszoon gaan zien. Toen bleek dat Freek een bovengemiddeld talent bezat, ben ik ook hem blijven steunen’. Nu zijn ze veel samen op pad. ‘Je mag best een tweede vader hebben toch?’. Kees adviseert en steunt. Het is vaak ook wat makkelijker dingen aan te nemen van iemand die wat verder van je af staat dan je eigen ouders. Tips geven is er niet bij, want Kees crosste zelf nooit. ‘Wel tot het bot verslaafd’, lacht hij. Dat kan dus ook gewoon. Freeks vader zal er toch wel zoveel mogelijk bij zijn. Tijdens het Europese avontuur ligt dat wat moeilijker. Je bent dan makkelijk een dag of vier weg en dat gaat gewoon niet als je een eigen bedrijf hebt. Als hij gaat zullen het toch meer de wedstrijden zijn die een beetje in de buurt worden verreden en wellicht alleen de bewuste wedstrijddag. Het team zorgt voor hem en dat dien je te accepteren, ook al is dat erg moeilijk. ‘Zo hebben ze mooi wat meer tijd om van en met elkaar te genieten, want er schijnt meer te zijn in de wereld dan motorcross hoorde ik laatst’. De mannen lachen.

Ik wil gewoon rijden

‘Vanavond gaan we op stap’, zegt Freek met grote ogen. Dat doet hij eigenlijk zelden, maar nu kan het nog even-. Het is ook dat hij morgen uit kan slapen, want ik heb nog geen motor hier. Heel even pas op de plaats maken dus. Niet erg als je weet wat er staat te wachten. Dat wachten vindt Freek moeilijk. Ja, ik wil gewoon rijden. Bouwen aan en plannen maken. Freek is meer dan klaar. Zijn lichaam smeekt en de wil is meer dan duidelijk.

Eén stap terug en twee vooruit…

Foto’s met dank aan: CrossXL – MxMag – mhmxpics.nl

Yerseke staat te boek als een van de bekendste dorpen van Zeeland. Ondanks het feit dat het grotendeels gerelateerd is aan mosselen en vis, heeft het dorp ook veel met motorcross. Wie kent de beroemde G&B bussen niet? Marco Nelis is een van de drie eigenaren van de succesvolle onderneming. Zijn initialen zijn niet toegevoegd aan het bedrijfslogo toen hij gevraagd werd zich in te kopen. ‘Lekker zo laten’, zegt Marco wijs. Het bedrijf is groot geworden onder deze naam, dus heel verstandig daar niks aan te doen’. Marco is geen man die op de voorgrond wil staan. Ook zijn vrouw Anneke niet. Weinig woorden en net buiten de spots.

‘Dat vragen ze niet zomaar’

Marco werkte al vanaf zijn 16e als visser voor een rederij in Scheveningen. Elke week op zee van zondag avond tot de volgende vrijdag. Anneke wist niet beter. Op het moment dat de kinderen zich aandienden besloot hij aan de wal te gaan werken. ‘Het is belangrijk voor kinderen dat je er beiden bent. Zo kwam hij bij G&B terecht, een bedrijf dat de zwaar bevochten vis bij de winkels bezorgt. De zaak liep goed en dubbele uren werden meer een gewoonte dan uitzondering. Door zijn grote hart voor de zaak werd hem na een aantal jaren gevraagd mede eigenaar te worden van het florerende bedrijf. Marco wist als geen ander wat het was om hard te werken dus bleek een ideaal persoon voor de functie. ‘Dat vragen ze niet zomaar’ had Anneke gezegd die haar kappers carrière vaarwel zei om zich volledig op het gezin te kunnen storten. Zo werd hij onderdeel van het G&B Visconcern dat inmiddels dagelijks met 30 bussen Nederland en België voorziet van heerlijke verse vis.

‘We kregen hem er niet meer van af’
Er hangt een heerlijke rust in de stijlvol ingerichte huiskamer. Bryan zit tegenover me. Iedere keer als ik hem aankijk moet hij lachen. Ik denk dat hij altijd lacht, want zijn gezicht staat er naar. Zijn snelle, redelijk platte, Zeeuwse accent, laat me soms raden naar woorden, maar Anneke ‘tolkt’ me bij. Hij is niet groot voor zijn leeftijd. Dat valt me op als ik hem heen en weer zie lopen naar de kast voor een stukje chocola. Verwonderd dat zo’n ‘klein manneke’ zulke grote sprongen durft te maken. Bryan heeft een groot hart. Dat, gecombineerd met zijn mooie en beheerste rijstijl, heeft hem al een groot aantal bekers op de kast doen zetten. Ondanks hij nog maar 12 is, gaat hij toch al behoorlijk serieus om met zijn sport. Marco had zelf eigenlijk helemaal niet zoveel op met motoren, toch zeker geen cross. Hij haalde indertijd wel zijn motorrijbewijs, maar de schuur bleef vooralsnog leeg. Het was gek genoeg moeder Anneke die de voorzet gaf. ‘Hij was nog maar net vijf toen hij de buurt onveilig maakte op ‘zo’n ‘Chinees ding’, lacht Marco. ‘We kregen hem er niet meer van af’. Bryan kijkt aandachtig naar zijn vader en geniet met een brede smile op zijn knappe gezichtje. Bryan was meteen verkocht zoals het vaak gaat en al snel stond er een ‘echte’ motor in de garage.

‘Magic Racing’
De link met motorcross werd al snel gelegd. De zoons van de mede eigenaren waren in die periode wekelijks op de crossbaan te vinden. Het was uiteindelijk Joeri van Liere die de kleine Bryan onder zijn hoede nam. Ook hij werkte in het bedrijf, wat de begeleiding voor Marco en Anneke een stuk makkelijker maakte. Terwijl Joeri zijn pupil de grondbeginselen van de motorcross bijbracht zorgde zijn broer voor de motoren. Een sleutelaar in hart en nieren, met liefde voor de techniek. De geboorte van ‘Magic Racing’ was een feit. De kleine Bryan bleek een geboren coureur, gezegend met zeer bruikbare karakter eigenschappen als leergierigheid en een nooit aflatend doorzettingsvermogen.

Vriendschap en respect
Bryan bleef zichzelf verbeteren en zijn groei zette zich voort. ‘Op een bepaald moment neem je als ouders een beslissing. Je gaat er voor of niet. Het wordt door rijders zelf nogal eens vergeleken met bijvoorbeeld voetbal, maar dat is niet eerlijk. Er zit veel meer aan vast en omheen. Je moeit de klus uiteindelijk in je eentje klaren, wat de druk een stuk hoger maakt. Al met al drukt het intensieve wedstrijd crossen toch een flinke stempel op een gezin. Eenmaal de stap gezet, kun je eigenlijk niet meer terug, tenzij het moet. Bryan moet niets, maar gaf aan het heel graag te willen. ‘We willen er alles voor doen’, aldus Marco. ‘Het kost genoeg en dat hebben we er voor over, maar dan verwachten we wel volledige inzet van Bryan’. Het vergt een hoop inspanning en discipline, waarbij je ook nog eens op moet letten je andere twee kinderen niet te benadelen. Je hoort ze niet. Ze komen zeker niets te kort en daarbij gunnen ze het Bryan allemaal. Vriendschap en respect zijn de sleutelwoorden binnen het gezin. ‘Zouden zij ook willen crossen, dan zouden we daar ook alles voor doen. Het zou moeilijk en raar zijn zonder de cross te moeten leven, maar als Bryan morgen stopt zullen ze mij niet meer zien op de baan’. De passie is puur en alleen geboren uit liefde voor onze kinderen. Bryan in dit geval. De kleine Kawasaki coureur weet alles nog. Anekdotes passeren en Bryan stuurt bij waar nodig. Geen wonder dat het op school zo goed gaat. Aan zijn geheugen ligt het zeker niet. ‘Marco vind zijn zoon soms niet brutaal genoeg. ‘In de baan dan’, lacht hij. Aan de andere kant geeft het weer wel een veilig gevoel. ‘Hij zal nooit iets doen als hij twijfelt. Ik zie wel eens rijders onnodig grote risico’s nemen. Dan hou ik mijn hart vast. Laat het dan maar zo. Als hij zijn best doet is het altijd goed genoeg’. ‘Omdat ik zelf nooit heb gecrosst is het ook erg moeilijk hem te coachen. Ik kan hem niet vertellen welke lijnen hij moet rijden of welke houding hij het beste aan kan nemen op de motor en dat vind ik wel eens jammer’. Aan de andere kant is het misschien wel beter dat hij dat van anderen hoort. Vreemde ogen dwingen immers.

Kawasaki of KTM
Bryan is een ‘Kawasaki man’ van het eerste uur. Ooit zijn ze met een ‘groene’ gestart en dat is zo gebleven. Toch heerst er al enige tijd een discussie in ‘kamp Nelis’. Kawasaki of KTM. Anneke heeft het idee dat een KTM sneller uit een bocht komt. ‘Dat zie je duidelijk’, zegt ze lachend, maar met een lichte, onbedoelde frustratie. Eén keer heeft er een KTM in de schuur gestaan. Die doorgehakte knoop was al snel weer gerepareerd. Bryan ging er niet eens slecht op, maar had niet het gevoel dat hij op zijn Kawa had. Hij voelde zich onzeker en wilde er liever niet meer op rijden. Dat was reden genoeg om het Oostenrijkse avontuur meteen weer vaarwel te zeggen. ‘Angst is gevaarlijk, toch zeker in een sport als motorcross’. Voor Marco reden genoeg het oranje ding meteen op te ruimen. ‘Ik wil gewoon het risico niet nemen en daarbij zou ik het mezelf nooit vergeven als er daardoor iets zou gebeuren’. Eenheid met de motor is een vereiste, zeker in deze snelle sport.

Huiswerk
School staat op nummer één in het Zeeuwse gezin. ‘Als hij het daar laat liggen is het sowieso klaar, maar dat weet hij wel’. Het is er zeker niet om gedaan, maar het crossen geeft wel een mooie stok achter de deur. Ze kijken elkaar aan en Bryan lacht met een schuin mondje. Natuurlijk is het veel allemaal en moeten er keuzes gemaakt worden. Havo/vwo is behoorlijk aanpoten met zo’n druk schema. Dan blijft er vaak weinig tijd over voor de andere leuke dingen van het leven. Je zou in alle hectiek bijna vergeten dat het nog maar een kind van 12 is. Soms neemt Bryan huiswerk mee naar de cross. Voor de meeste wedstrijden zijn ze toch wel een anderhalf uur onderweg, waarin je best nog wat werk kunt verzetten. Discipline dus.

‘Niet crossen op zondag’
De familie Nelis is gelovig, met een trouwe zondagse kerkgang. ‘We weten niet beter, dus voor ons is dat absoluut geen opgave’. Het komt natuurlijk wel eens ter sprake op de cross. ‘Dan vertel ik zo’n vader waarom we niet op zondag rijden, die me dan vol ongeloof, lachend aan zit te kijken. ‘Niet crossen op zondag??’ De toekomst van Bryans cross carrière is in die zin wat onzeker. Op zondag wordt er gewoon niet gereden. ‘Rust’ zei de Heer. Met de wetenschap dat bijna alle grote wedstrijden op zondag verreden worden, rijst er nu al een probleem. Wat als… Bryan zoekt stiekem al naar een oplossing, of meer een optie voor dat euvel. ‘In Amerika rijden ze wel op zaterdag’ ,zegt hij uiterst serieus, zonder zich af te vragen hoe het daar met de visverkoop gesteld is. ‘Sporten is toch geen werk?’, probeer ik nog, maar op hoger niveau wordt het sporten ook werken. Dan ben je een prof en verdien je er je geld mee. ‘Rust is rust’ zegt Marco. ‘De keuze om MON te gaan rijden is dan ook grotendeels gemaakt omdat die wedstrijden op zaterdag verreden worden’. Het doet me denken aan oud profvoetballer Folkert Velten van Heracles. Heracles speelde alleen op zaterdag. Jarenlang was hij topscorer en weigerde grote, ook buitenlandse, lucratieve aanbiedingen vanwege zijn geloof. Tot aan zijn voetbalpensioen toe. Respect daarvoor.

Het seizoen is ten einde. Een mooi jaar waarin de groei wederom doorzette. Bryan wist het jaar bij de MON af te sluiten als kampioen in de klasse 85cc kleine wielen. Een prestatie van formaat! Alleen de winterse indoor crossen zitten nog in de pen. Natuurlijk. Ze zijn gezellig en geweldig spectaculair, maar zeker niet zonder gevaar. Bryan twijfelt nog terwijl hij vorig jaar in Zuidbroek de sterren van de hemel reed. Het is geen angst maar toch wat onzekerheid. Van Marco en Anneke moet hij niets. ‘We verwachten alleen zijn volledige inzet. Wat je geeft krijg je terug’.
Het zijn harde werkers en dankbare mensen. Dankbaar voor wat God hen geeft. Ook al ben ik zelf totaal niet gelovig, besef ik dat maar al te goed.

Zuinig zijn op de mooie dingen en vooral genieten…

Foto’s met dank aan: www.sportplaatjes.nl – Ronny’s Foto’s (Ronny van Hulle) – CY foto’s.

‘Het is alsof een droom uitkomt’. Dat was het eerste wat mijn zoon zei toen ik hem het nieuws vertelde. ‘Mee met een echt crossteam naar de Franse GP, hoe vet is dat?’ Via Gertjan Vorstenbosch kregen we een uitnodiging van ‘Honda Carglass’ teambaas Patrick Claessen om een GP eens van binnen het lint mee te maken.

Klein manneke
De dikke 600 km glijden als vanzelf voorbij. We kletsen veel over nog meer, maar wel hetzelfde onderwerp. Cross. We worden strak gevolgd door Sergio Fernandez die samen met zijn vader achter ons rijdt. Aardige mensen, maar versta er helaas geen zak van. Om de zes woorden zit er gelukkig iets tussen waar ik iets van kan maken, waarmee ik zelf zijn verhaal maak. Dan maar in grote lijnen. Nadat we bij een tankstation een slaapstop hebben gemaakt, zetten we aan voor de laatste 200. Als het gezellig is maken die paar kilometers niet uit. Bij de 20 km. begint het te borrelen in mijn buik. Ik heb dat altijd. Ik voel me dan een klein manneke dat voor het eerst op vakantie gaat. Mijn zoon misschien wel.

Labels en stickers
Als we bij de baan aankomen is het al druk. Op de smalle weg er naartoe staan bussen en campers aan de kant. Zonder de juiste documenten uiteraard geen toegang. We krijgen een mooie hoge plek toegewezen en gaan installeren. Glijend door de modder helpen we waar we kunnen. Van Teammanager Patrick Claessen krijgen we een Honda Carglass teamjas uitgereikt. ‘Dan hoor je er helemaal bij’, lacht hij. Hij heeft het goed voorbereid, want onze maten zitten er bij. De motoren worden uitgeladen en klaargemaakt voor de keuring. Het geluid is altijd een puntje, vooral bij de altijd brullende Honda’s. Wat de keuring werkelijk voorstelt blijkt al snel. Na de afkeur van een van de motoren wordt deze tegen de bus aan gezet. Zonder hem aan te raken gaat Sergio een half uur later weer, waarna de Honda er glansrijk doorheen komt. Het is maar hoe de pet staat dus. Uiteindelijk hebben ‘we’ (Ja, dat mag ik dit weekend zeggen) alle labels en stickers. De vaders van Anders Valentin en Sergio Fernandez treden dit weekend op als monteurs. Sergio’s vader is er altijd wel bij, maar die van Ander valt in. Een gouden wissel blijkt later. Buiten het vervoer is ook het eten perfect geregeld. Geen over the top catering, maar een heerlijke pan met nasi. Sla en saté maken het af. Eén gang, maar meer dan genoeg.

Respect voor de teamgeest
Uit het donker verschijnt ineens een dronken Duitser. Met ontbloot bovenlijf en een halve liter van zijn vaderlands bier in zijn hand struikelt hij door het lint. Of we nog kaarten te koop hebben. ‘Ik heb geld bij’, brabbelt hij nog, maar wordt subtiel afgeserveerd door de ‘teambaas’. Dat hoort er ook bij. Een stukje veiligheid is echt wel op zijn plaats in onze, soms rare, wereld. Dit weekend echter, is de wereld mooi. We genieten ‘Bigtime’ In een waas van verbeelding hangen we nog wat rond bij de motoren en rijders. Dylan Walsh komt nog even een kijkje nemen. Hij wil graag helpen, maar moet naar het hotel. Een aardige gast die zich 5x excuseert. Hij buigt nog net niet. Dylans motor moet nog omgebouwd worden qua vering, uitlaat en wielen. De familie Fernandez begint er aan en met wat extra licht van Sergios telefoon wordt de Honda strijdklaar gemaakt. Respect voor de teamgeest van deze dankbare mensen. Uiteindelijk gaat de hele winkel weer netjes terug de bus in. Klaar voor de nacht. Als ik in de camper lig besef ik dat we veel geluk hebben. Ik draai me om en kijk naar mijn pols met Pitlane bandje. Bijna morgen.

Survival
We staan goed overkapt, maar toch maakt de aanhoudende regen het niet gezelliger. De baan heeft het zwaar. Als ik naar de hellingen en zwaar bemodderde bochten kijk vraag ik me af op welk moment nu zo’n spektakel afgelast zou worden. Wanneer kan het nog en wanneer is het te veel. Er kan blijkbaar nogal wat, want de mannen gaan gewoon de baan in. Niet iedereen benut de volle trainingstijd, wat ik wel begrijp. Mijn motor had de bus hier niet verlaten, dat weet ik wel. De trainingstijden van ‘onze’ jongens zijn niet geweldig, maar daar is begrip voor. Het is een kwestie van gokken en veel geluk hebben, zo zou later blijken. Er is pech. Door het overtollige vocht stopt een van de Honda’s er mee. Met de reserve motor wordt de rest van de training afgewerkt, maar het lijkt meer op een survival, dan een GP. De regen houdt aan en het wordt alleen maar beroerder. Een shovel haalt tussendoor een halve meter blubber uit de startbocht, maar het baat niet. De leemachtige substantie is door en doornat en maakt het rijden haast onmogelijk. De mannen tonen karakter, maar halen er vooralsnog geen ereplaatsen mee. Ik kus mijn pitlane bandje. Morgen zal het beter zijn, althans dat hopen we met z’n allen. Het blijft uiteindelijk regenen, met korte droge momenten. Mooi is dat de opgekomen mensen massa er niets om geeft. Onder stukken zeil en paraplu’s volgen ze de wedstrijden. Kinderen met pompclaxons geven de rijders een extra boost. Ze doen het echt niet alleen voor de centen. Jammer wel dat geluk een grote factor speelt dit weekend. Uitslagen verraden dat. Walsh is aangedaan als hij, na bijna de hele wedstrijd op kop te hebben gelegen, af moet haken met een voetfractuur. Gelukkig valt het achteraf mee, maar doorrijden blijkt geen optie. Met een vertrokken gezicht verlaat hij de pits. Talentje met toekomst, dat zeker. De glamour die schittert van buitenaf, blijkt hard werken binnen de Carglass linten. Het simpelweg schoonspuiten is maar een heel klein deel. Alles gaat los en wordt nagekeken. Overtollig vet moet het vocht weren. Er hangt een gezonde stress over het team. Terwijl ik voor het eerst in mijn leven een echt fabrieks sticker set sta te plakken staat mijn zoon naast me met zijn camera. Hoffotograaf van het weekend. ‘Vet he pap’. ‘Ja jongen. Dit is genieten’. We worden niet in de watten gelegd, maar uitstekend verzorgd. GertJan profileert zich als een beste teambegeleider, met aan zijn rechterhand nicht Romy. Een mooi team in een team. Jammer genoeg is Carglass rijder Jed Beaton voor dit weekend uitgeleend aan HRC. Een jongen die me in Assen ook al opviel door zijn mooie stijl en tomeloze doorzettingsvermogen. Zijn specialiteit komt ook hier in de Franse modder boven drijven. Met belachelijk constante rondetijden sluit hij af op het podium. Een derde plaats met een gouden randje.

Selfmade jongen
De toevoeging ‘Team’ op de teamtruck is meer dan gerechtvaardigd. De definitie van het woord komt in zo’n weekend pas echt tot zijn recht. Alle ‘rode jasjes’ doen hun ding, zonder een echte briefing vooraf. Een berg musketiers met allen hetzelfde doel. De rijders pakken de rust die ze nodig hebben, waar ik even misbruik van maak. Ander Valentin kijkt stil voor zich uit. Geen branieschopper. Integendeel. Hij komt wat moeilijk op gang, maar zijn Engels is als ‘teamtolk’ zeker niet slecht. Het is een selfmade jongen die zijn droom najaagt. Hij bezit zeker de skills, inclusief het bekende Spaanse ‘Prado kontje’, maar zoekt de juiste weg. Die weg is niet zo makkelijk als het vaak lijkt van buitenaf. Het vergt enorm veel zelfdiscipline. Het talent met bijpassende karakter is niet eens voldoende. Een stukje geluk is onontbeerlijk bij deze mannen. Door één minuscuul foutje verspeel je zomaar een seizoen en 22 is eigenlijk al te oud om een eerlijke kans te krijgen. Toch geven ze niet op. Zijn vader is politieagent en steunt hem in alles, zoveel hij kan. Hij financiert de opstart ieder jaar, terwijl de rest uit het team en de sub sponsoring moet komen. Karig leven en alles geven. Jaar in jaar uit. Bewust maakt hij zijn opleiding als sportinstructeur af, beseffend dat het een keer op zal houden. Wanneer en op welk niveau weet niemand, maar dat houdt de droom in leven.

Veel geven en nog meer laten
Kijkend naar de grote opkomst en wat er gebeurt in het team vraag ik me af of je het eigenlijk wel een sport kunt noemen. Het is niet iets om je weekend te vullen uit verveling. Niet een avondje trainen en daarna afzakken tot een uur of 2, waarna je met een sloot bier je nest inrolt. Je crosst wel of je crosst niet. Het is een definitieve afslag. Je leven staat in het teken, iedere dag. Sleutelen, trainen, rijden. Week ik week uit tot het weer het niet meer toelaat. En dan nog. Als je het goed wil doen zal je alles moeten geven. Veel geven en nog meer laten. In een team of alleen met je maatjes.
Dit team is hecht. Zonder poespas, bouwend aan het resultaat. Progressie boeken. Eerlijke mensen met eerlijke verwachtingen.
Wie geeft die krijgt…

( Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl )

[logo-carousel id=banners-2]

Giel belt me. ‘Kom je nog even een bakkie doen?’. Altijd loop ik tijdens een wedstrijd wel even langs de camper. Dag zeggen en vragen hoe het er voor staat. Giel had me eerder al eens gevraagd hem het niet kwalijk te nemen als hij op wedstrijddagen wat stiller is. Geen kapsones, maar echte vaderstress. Zeker op niveau met grote belangen kan ik me dat heel goed voorstellen. Tijdens een clubwedstrijd van mijn zoon gaan mijn nagels er al aan. De sfeer is goed onder de luifel. De familie bij elkaar is de beste voorbereiding voor wat komen gaat. Nancy praat veel en lacht hard. Natuurlijk speelt het door haar hoofd. Zondag kan ze zomaar de beste van de wereld zijn. Enig idee hoe groot die is en hoeveel mensen er op rondbanjeren? Die gedachte maakt zelfs mij nerveus. Giel haalt oude, zeer grappige koeien uit de naastgelegen sloot. Iedereen aan zijn lippen. Hij is echt leuk en brengt het als een pro. Als we terug gaan besluit ik het verdere contact af te kappen. Een appje is genoeg.

‘Niet nog een keer’
Gewoon één fan uit de massa crossgekken die vindt dat ze het verdiend heeft. Met alles er omheen heeft ze zich meer dan kranig geweerd dit seizoen. Dan mag je van mij de bloemen hebben. Zeker, alle dames uit haar klasse verdienen het respect. Allemaal zullen ze hard trainen en hun ‘normale’ leven opofferen voor het hoogst haalbare. Toch heb ik een zwak voor dit meisje dat eerst helemaal niet mocht crossen van haar vader. Ik heb ook maar 1 dochter. Misschien ook wel begrijpelijk als je weet hoe het broer Rinus vergaan is. ‘Niet nog een keer’, moeten Giel en Janneke gedacht hebben. Ik heb haar meermaals zien trainen. Met open mond vergeet ik dan wel eens dat het een meisje is. De controle en snelheid waarmee ze rondgaat is waanzinnig. Het respect is nu wel afgedwongen. Haters zijn er altijd.

We waren er verdomme!
Van boven in de pitlane volgen we haar. Het stukje baan dat ik niet kan zien volg ik op het beeldscherm. Met gebalde vuisten kijk ik haar de baan rond. Ik help haar door de modderige bochten en duw haar de heuvels op. Het moet. Nu is het moment. Zo dichtbij. ‘Hadden we maar champagne meegenomen pap’, zegt mijn zoon. Inderdaad, dat ik daar niet aan gedacht heb. Ik wist tenslotte heel zeker dat het zou gebeuren vandaag. Als de laatste twee ronden ingaan wil mijn zoon alvast naar de finish waar ook de huldiging plaats zal vinden. ‘Daar moeten we wel bij zijn’, zegt hij weer. Hij heeft gelijk, dit is een moment om nooit meer te vergeten en wij zijn er gewoon bij. Hoe gaaf is dat. Net als we weg willen lopen zie ik haar omvallen. Ik weet dan nog zeker dat ze haar Yamaha op zal pakken. Die twee meter naar de top moet geen probleem zijn. Ze is al zo ver. Ik knijp het bloed uit mijn vuisten. Het kan niet waar zijn. Ze doet alles, maar het lukt niet. Beneden me hoor ik de rest van het gezin schreeuwen. We waren er verdomme! Haar droom glijdt langzaam uit haar modderige handen. Verslagen zie ik haar naar haar blauwe vriend kijken. Hij wil nog wel maar de combinatie is op. Leeg. Het duurt te lang en ze beseft het zichtbaar. Overmand door onmenselijke overmacht moet ze opgeven. ‘Opgeven’. Ze weet volgens mij niet eens hoe je het schrijft.

Ik heb haar niet meer gezien of gesproken. Het zal vol hebben gestaan rond de camper. Medeleven met volle bakken over haar uitgestort. Dan is het leven weer eens niet eerlijk, zoals zo vaak. In een seizoen met ‘normale omstandigheden’ is ze gewoon de beste. Wij weten dat en haar familie weet dat. Iedereen weet het. Net zoals bij Jeffrey zal haar tijd komen. Na zaaien komt het oogsten. Vroeg of laat, maar altijd…

(Foto met dank aan Eric Laurijssen en motocrossplanet.nl)