Warm onthaal
Het is een eindje rijden voor ons maar zeker niet moeilijk te vinden. Op een aantal bomen komen we witte pijlbordjes tegen met “cross” er op. Makkelijker kan het dan ook niet en we rijden zo naar het prachtig gelegen crosscircuit van “De Peelrijders” in Nederweert. Het is al behoorlijk druk als we aankomen en worden netjes aangehouden. Vriendelijke mannen in hesjes wijzen ons een plaatsje toe. Tegen mijn verwachting in is het stralend weer vandaag en dan heb je de helft al gewonnen. In het rennerskwartier zoeken we Bart van Dulmen op die ons persoonlijk uitnodigde uit naam van de VMCN voor deze laatste wedstrijd van het seizoen. Ik kende Bart alleen nog maar via Facebook maar zie nu ineens dat hij sterk lijkt op iemand die ook op een Suzuki reed met nummer 4. Ooit. Zelfs mijn zoontje ziet er Ricky Carmichael in terug. Barts moeder heeft de koffie al klaar, begeleid door een warm worstenbroodje.

Hoe het begon
De VMCN bestaat al sinds 1997. Veel “oud gedienden” hadden indertijd de behoefte te blijven rijden maar dan het liefst ook nog eens op de motoren van weleer. Motoren van zeer uiteenlopende bouwjaren zo veel mogelijk in de originele staat hersteld. Het is een groeiproces geweest dat leidde tot een heuse vereniging met maar liefst 400 rijdende leden. De klassen zijn uiteraard verdeeld. Zo is er een “Classic 50cc” klasse, waarin de oude VHS kreidlers, SACHS en andere 50cc crossers van vroeger aan de start komen. Een echte “Classics” klasse dus met motoren van voor 1970. Vervolgens is er nog de “Twin Shock” klasse die voor zich spreekt, alles met nog twee achterveren, luchtkoeling en trommelremmen mag meedoen. Dan is er een “pre 90” klasse. Ook dat spreekt voor zich. Alles wat geproduceerd is voor dat jaar is welkom. Alles bij elkaar is het een “museum” op veel wielen met de meest uiteenlopende modellen en merken. Medio 2015 komt er (uiteraard) een klasse bij. De “pre 95” doet dan zijn intrede. Die motoren zijn dan ook weer 20 jaar oud dus dat belooft weer wat moois te gaan worden. Bij genoeg animo wordt er geprobeerd de 125 klasse er uit te halen en die een eigen onderdeel te geven. Wel zo eerlijk als je weet dat die jongens en meisjes nu met een berg minder vermogen tussen de dikke 250 en 500 machines mee starten.

Goed geregeld
Het is druk, heel druk. Al snel kom ik een paar bekenden tegen en raak ik aan de praat. Gezellig en ongedwongen sfeertje, heerlijk. Het valt me al snel op dat dingen “gewoon” geregeld zijn. Er lopen veel “helpers” rond met een herkenbaar fluo hesje. Paaltjes, lint, shovel en vlagposten. Alles is “up to date” en de plaatsen zijn bemand. Er staat een nette “drinktent” met bijzonder aardig personeel. Ernaast staan een paar aan elkaar gekoppelde keten waar de organisatie huist. De “Peelrijders” hebben het goed voor elkaar. Ook de EHBO tent is aanwezig met voldoende dienstdoende vrijwilligers. Overal waar toeschouwers mogen staan is het dubbel afgezet in het kader van de veiligheid. Als ik naar de trainingen sta te kijken verbaas ik me over de snelheid waarmee menig rijder zijn “oude ros” nog rondstuurt. Het zijn natuurlijk oud gedienden die echt nog wel weten hoe je zo’n “ding” de bocht in gooit. Ik zie motoren voorbij komen waarmee ik vroeger ook het zweet in mijn helm gereden heb. Trots laat ik dat aan mijn zoontje van 12 weten die me ongelovig aankijkt. “Heb jij echt op zo’n ding gereden?” Geweldig om te zien, vooral omdat de meeste machines vrijwel in nieuwstaat verkeren. Als je denkt dat ze er dan voorzichtig mee omspringen heb je het mis. Er wordt echt wel gestreden. Stuur aan stuur, volle bak!

Pre 90
De pre 90 klasse is iets minder druk bezet als doorgaans maar er staat toch een nette “line up” klaar. Als ze van start gaan sta ik dicht bij de eerste bocht. Deze motoren en rijders doen echt niet onder voor menig rijder op een nieuwe “bike.” De kopgroep gaat gewoon hard. Er wordt netjes gestuurd en mooi gesprongen. Wat me opvalt is dat het lijkt alsof er ook “pre 90” gereden wordt. Een enkeling doet een kwart “scrub” of een “miniwhip” maar verder wordt er “old style” gestreden. Geen veel te lange tafels of smerige whoops die velen uitdagen dingen uit te proberen waar ze nog niet helemaal klaar voor zijn.

Classics
De “classics” is een bezienswaardigheid op zich. In nieuwstaat verkerende modellen zoals Bultaco, Triumph, en CZ komen aan het starthek. Wat oudere mannen met haast evenoude leren crossbroeken en potjes met losse mondbeschermers. De rillingen lopen over mijn rug. Ook al zijn deze machines van ver voor mijn tijd, toch doet het me iets. De wetenschap dat mijn vader ook op zo’n zwaar monster heeft rondgereden doet me even wegdromen. Het spul gaat hevig knallend van start en weer verwonder ik me over de snelheid waar sommigen nog mee rondgaan. Nu ben ik absoluut geen topper maar de top drie is in ieder geval door mij niet te volgen. Hier gaat het eigenlijk helemaal niet om de uitslag. Trots en met veel respect voor elkaar rijden de heren hun rondjes en nemen absoluut geen onnodige risico’s. De maanden werk om de motoren in deze staat te krijgen en te houden zijn zomaar niet vergeten, dat is te zien.

Veiligheid
Ja, dingen zijn goed geregeld. Op het moment dat ik me eigenwijs toch tussen de dubbele afzetting begeef word ik na drie seconden al teruggewezen. En terecht. “Te gevaarlijk meneer, ook voor uw zoontje”. De man heeft groot gelijk en ik respecteer het. Tussen de manches door rijdt een jongedame een rondje om te kijken of de baan vrij is. Niet alleen in verband met een eventueel gestrande rijder, maar ook kijkt ze of er linten los zijn of paaltjes uit de grond zijn gereden. Als ze terugkomt van haar testrit gaat bij het passeren van de tijdwaarneming een duim omhoog. Niet zo belangrijk misschien maar het valt mijn zoontje op dat ze “behoorlijk hard rondgaat.” Intussen gaat de “shovelmeneer” nog even tekeer in de startbocht en de bocht net voor de finish. Een aantal zijspannen die het bijprogramma verzorgen maken diepe sporen waar menig solorijder weer niet op zit te wachten. Alles voor de rijders, alles voor de veiligheid.

De rijders
We kijken alle manches en in de pauze zoeken we wat rijders op in het rennerskwartier. Pre 90 kampioen 2014, Thomas Adriaanse en zijn vrouw Karin zijn “oude” bekenden voor mij. Ze rijden allebei en ook nog eens in dezelfde klasse. Geweldig dit. We maken een praatje en er komen mannen bij staan. Het lijkt één grote familie. Iedereen kent iedereen en je voelt de vriendschap. Bart van Dulmen heeft werkelijk alles bij. Een grote aanhanger achter de camper met daarin alles wat je maar nodig zou kunnen hebben. Lasapparaat, perslucht en alle voorkomende gereedschappen. Met recht een ongekroonde servicekoning. Ook Thijs Keustermans is een graag geziene “gast” bij de VMCN. De “old school verslaafde” jongen is altijd mega vriendelijk en maakt foto’s als een bezetene. Rijden zit er even niet meer in omdat hij eerder dit seizoen een kruisband afscheurde. We lopen langs een bus met een soort van kraampje ernaast. Er liggen alleen maar CZ onderdelen uitgestald. Zuigers, voorvorkpoten en tandwielen is maar en kleine greep uit zijn assortiment. Verderop in het rennerskwartier staat een grote bus met aanhanger. Vader Takman met zijn drie zoons zijn hun “twin shock” motoren aan het klaarmaken voor de wedstrijd. Op de vraag waarom zulke jonge gasten op zulk oud spul rijden geeft Stefan lachend antwoord. “Wel lekker een beetje vermogen”. Aan het einde van de dag slepen ze ieder een beker mee naar huis. Stefan wint, zijn broertje wordt twee en vader sluit netjes aan als derde man. De jongste telg neemt de beker van de bromfietsklasse mee naar huis. Hoe mooi kan crossen dan zijn? Ik kom de man van de, voor mij, allermooiste Classic tegen. Een prachtige Triumph met aluminium tank en spatborden. Echt een machine die je in je schuur zou willen hebben, misschien wel in de huiskamer. Als ik hem vertel wat ik van zijn motor vind moet hij lachen. “De motor loopt nog goed, zijn baasje wat minder”. Als ik even rond sta te kijken word ik aangesproken door een man van een jaar of 55/60. Hij vraagt me niks maar vertelt me dat hij te lang gestopt is geweest tussendoor. “Ik had langer door moeten gaan toen, dan had ik de techniek nu wat beter onder de knie gehad”. Telkens als hij een bocht nadert denkt hij; “nu neem ik hem goed en plat” In zijn hoofd weet hij precies wat te doen maar krijgt het in de praktijk telkens niet uitgewerkt. Als ik wegloop sla ik hem op zijn schouder. “Als je er maar van geniet, dan is het goed” geef ik hem mee en hij lacht.

Het naspel
Ik kijk mijn ogen uit en geniet hier echt met volle teugen van. Even een dagje terug in de tijd. Als het tijd is voor de prijsuitreiking is het nog steeds druk. Niemand vertrekt voordat de bekers en bloemen ontvangen zijn. Ieder krijgt een vet applaus en er worden veel foto’s gemaakt. Er heerst vriendschap en respect. De mannen praten nog wat na onder het genot van een drankje en een “vette bek” van de frietkar. Langzaam vertrekken er wat bussen en campers en als we afscheid hebben genomen van “de mannen” lopen we bij de uitgang het meisje tegen het lijf die de veiligheidsrondes reed. “Voor jou geen beker?” grap ik nog. “Nee hoor” zegt ze en ze lacht vriendelijk. “Het is ons clubje hè en als ik wat kan doen doe ik dat graag”.
Ja zo is het en moet het zijn. Het was een mooie en warme dag en ik heb genoten. Als we wegrijden kijkt mijn zoontje me angstig aan als ik hem vertel hoe erg ik het naar mijn zin heb gehad en ook wel zo’n dikke 500 tweetakt zou willen hebben. Eerst begreep ik het niet. Later wel. Er is bij de VMCN geen 65 kleine wielen klasse…

“Er wonen alleen maar crossers hier”
Het was even zoeken naar het ouderlijk huis van Sam van de Ven maar als ik uitstap komt haar moeder, Patricia, me al tegemoet. Aan de buitenrand van Oirschot ligt haar ouderlijk huis in boerderij stijl. Afgelegen van de woongemeenschap staat het huis met een groot weiland naast de woning. Alles bij elkaar lijkt het geheel bijna een echte “compound”. Het heeft echt wel zijn voordelen als je achteraf woont. In een van Sams crossfilmpjes had ik al eens gezien dat ze naast het huis aan het trainen was op een aangrenzend weilandje. Niet heel groot maar perfect om op wat “skills” te trainen. Korte bochtjes en bultjes. “Spelen” op de motor is zeker ook belangrijk. Eén worden met je motor is toch wel een groot gemak. Weten wat je onder je hebt. Op mijn vraag of de buren niet klagen is moeder kort. “Er wonen alleen maar crossers hier dus dat is geen enkel probleem.” “Komt er een advocaat wonen of een ander die zijn of haar rust zoekt hebben we wel een probleem natuurlijk.” Bij toeval en geluk hebben ze een buurman die enduro’s rijdt en Sam begeleidt in haar cross en enduro avonturen. Hij is dan ook van mening dat de endurosport een hele goede basis is voor een crosser. De beheersing van de motor wordt in deze tak van sport erg op de proef gesteld. Peter Huijbrechts rijdt zelf al jaren enduro en cross en heeft Sam toch wel een beetje aangstoken met het motorvirus.

“Maar het allerliefste zit ik in de garage”
Sams ouders hadden eigenlijk niet zo veel met motoren, en toch zeker geen crossers. Voor hun oudere zoon Roel hadden ze indertijd een kleine Honda crf 150 gekocht terwijl kleine Sam, toen vier jaar, het erf rondscheurde op haar quadje. Aangezien hij er maar weinig naar om keek belandde het motortje in de garage. Sam toonde wèl interesse voor het motorische geweld en haar quadje werd toen ze zeven was ingeruild voor een Suzuki 65. Al snel was ze er op weg en was er niet meer van af te slaan. Ze bleef op het motortje rijden tot het gele ding op een crosskamp in de buurt “overleed.” Nog diezelfde dag ruilde ze haar kapotte motortje om voor de Honda van haar broer zodat zodat ze het kamp voort kon zetten. Omdat Sam groeide werden de kleine wielen later vervangen door grotere wielen. Sam groeide door en vervolgens werd er een KTM 85 met grote wielen voor haar aangeschaft. Sam kon haar geluk niet op. In de korte tijd dat ze nu rijdt is ze al behoorlijk gegroeid en zo ook haar motor. Afgelopen seizoen heeft ze dan ook afgewerkt met veel succes! Ondanks ze niet meer zonder haar motorische vriendje kan laat ze haar school toch niet versloffen. Sam doet haar best, altijd en overal. “Zolang ze er alles voor doet en onze portemonnee het toelaat mag ze van ons blijven rijden”. “We hebben nog twee kinderen en die willen we ook niets tekort doen, snap je”, legt moeder uit. “Sam heeft een klein beetje moeite met leren maar doet juist daarom ook haar uiterste best.”. Die instelling wordt erg gewaardeerd en daar wint ze het op verschillende vlakken mee. “Maar het allerliefste zit ik in de garage”, zegt ze eerlijk.

Sponsorjacht
Omdat Sam weet en ziet dat de cross sport niet geheel zonder geld gepaard gaat is ze uit eigen beweging al begonnen met een sponsorjacht. Ze beseft wel dat bedrijven haar geen duizenden euro’s in de hand zullen drukken. Nee, nog niet in ieder geval. Juist daarom pakt “slimme Sam” het anders aan. Ze vraagt redelijk kleine bedragen waardoor de drempel voor ook de kleinere bedrijven makkelijk over te stappen is. “Vele kleintjes maken ook een grote” is haar stelling en daar heeft ze helemaal gelijk in. “Ik heb een aantal mails naar bedrijven gestuurd hier in de buurt en bij twee daarvan mag ik volgende week langskomen.” zegt ze trots. Ze is al wel een klein beetje geholpen met spulletjes. Eddy Lemmens geeft haar regelmatig korting op allerlei benodigdheden. Marcel van Drunen heeft ook al een zwak voor de fanatieke Sam. Hij heeft haar goedkoop in de kleding gehesen en regelt ook hier en daar wel een beetje korting. Het is een kwestie van gunnen en die factor heeft ze wel.
“Mijn man en ik hebben niet zoveel met het crossen eigenlijk”
Sams “hockyende” zus Sharon komt erbij zitten en is ook al zo’n enthousiast exemplaar. Kort vertelt ze over haar eigen sport en begint me dan vragen te stellen over de cross. Ook zij heeft niks met die herriemakende motoren maar de prestaties van haar crossende zusje houden haar wel bezig, zo aan de zijlijn en dat is hartverwarmend om te voelen. Leuke, lieve en vooral hele echte mensen. “Mijn man en ik hebben niet zoveel met het crossen eigenlijk”. Ik werk in de horeca en mijn man heeft een tegelzettersbedrijf. Sam ziet dat we het behoorlijk druk hebben en neemt dan ook uit zichzelf veel werkzaamheden op zich. “In het begin spoot papa mijn motor af en verschoonde het filter maar nu doe ik alles zelf”. “Ik doe het erg graag en daarbij is het toch ook mijn sport.” Op school ondervindt ze geen tegenstand van medescholieren. Er is geen jaloezie en er zijn ook geen pesterijen. Ze heeft wel vriendinnen maar die crossen niet. Het wordt haar langs alle kanten gegund en dat is al een mooi iets. Niet overal gaat het zo helaas.

“Het enige wat wij nog moeten doen is instappen en rijden”
Sam viel me op door de dingen die ze dagelijks “postte” op haar Facebookstatus. Ze geeft zoals veel “Facebookers” verslag van de dagelijkse beslommeringen in haar leventje. Van de cross maar ook van haar thuis en schoolse activiteiten. Al haar statusupdates hebben één ding gemeen, enthousiasme. Zelfs als ze straf had op school stond het er op. De goede maar evengoed ook de slechte punten komen voorbij. In haar verslagen is goed te zien wat haar passie is. Ze is enthousiast en zou het liefst alleen maar crossen. “We gaan altijd mee met haar, waar ze ook gaat en dat doet haar zichtbaar goed.”. Moeder geeft aan dat ze de start altijd wat griezelig vindt en dat is best begrijpelijk. Ze maakt op dat moment dan ook altijd foto’s zodat ze alleen haar dochter in beeld heeft. Op die manier ziet ze de rest niet en dat maakt het allemaal een stuk minder angstaanjagend om te zien. “Grappig, maar eigenlijk niet nodig, is wel dat ik niet eens de kans krijg de boterhammen te smeren en de koelbox te vullen. Als we beneden komen staat alles al klaar. Haar motor staat in de bus en haar kleren netjes in de tas. Het enige wat wij nog moeten doen is instappen en rijden”, aldus een trotse moeder.
Clubkampioen bij de tussen de jongens
Afgelopen seizoen werd Sam 7e in het jeugdenduro kampioenschap en clubkampioen tussen de jongens in haar klasse. Sam wil vooral vooruit en doet daar alles voor. Met de begeleiding van buurman Peter heeft ze al behoorlijke progresssie gemaakt dit jaar. Hij legt haar alles uit, maar zonder enige druk. Dat hoeft ook niet want ze wil het graag, heel graag. Een goede rijder is niet meteen een goede leeraar maar John heeft veel geduld. Ze is erg leergierig en neemt alle raad dan ook met beide handen aan. Zelf heb ik er niet heel veel verstand van maar als ik haar filmpjes kijk zie ik wel dat ze er goed op zit. Mooie houding dus een goede basis. Ook John had die opmerking al gemaakt. Over een “talentje” wordt niet gesproken in huize van de Ven, maar duidelijk is wel dat er veel in haar zit. Met het karakter zit wel goed, dat zie ik dan weer wel. De passie, de volle overgave en de wil om het te leren heeft ze en dan ben je al halfweg.
Haar grote idool en voorbeeld is natuurlijk haar “achternaamgenoot” Nancy van de Ven. Ze volgt haar zo veel mogelijk in alles wat ze doet. Haar grote droom is Nancy eens te ontmoeten, met haar te praten en wat rondjes met haar te trainen. Op die manier zou ze er “in het echt” ook eens tegenop kunnen kijken. Dat moet een keer te regelen zijn.

Als ik haar een appje wil sturen valt mijn oog op haar status. “Pluk de dag, niemand belooft morgen”.
Dat is ook Sam…

 

Bij de poort word ik al opgewacht door de jonge getalenteerde Kawasaki coureur. Hij doet me denken aan een “All American College Boy”. Z’n haar lekker nonchalant met de broek op half zeven. Jongens, en toch zeker crossers, willen dat vaak niet horen maar hij heeft een lief koppie.
Wat me telkens opvalt is dat topcrossers voor het gevoel gespierde mannen moeten zijn met dikke spierballen om de motor vast te kunnen houden. Niets blijkt minder waar. Talentjes zijn atletisch en vinden de balans. Ze voelen hun machine perfect aan. Laten ook de zware motor het meeste werk doen. Het is daarom dat zij in staat zijn hoog in de lucht nog even aan hun roll off te trekken. Balans dus. We lopen samen nar de keukendeur die al openstaat.

Mee eten
De fam. Nijenhuis heeft het netjes voor elkaar. Ondanks het feit dat ieder dubbeltje omgedraaid “moet” worden zijn ze in het bezit van een mooie woning met een lekkere ruime garage die ook echt nodig blijkt. Hard werken is vooraf gegaan en daarna werd het zuur verdiende geld op de juiste manier besteed. “Als je er om half zes bent kun je nog mee eten” appte moeder Alice me nog twee weken geleden. Ik stap exact half zes de keuken in en er is netjes gewacht op mijn komst. Terwijl we eten verkoopt Luca even snel tussendoor zijn ietwat gehavende autootje. “Je moet ook niet het bos in met zo’n wagentje” merkt Adrie, Luca’s vader, nog op maar daar wordt niet op gereageerd. Wel om gelachen. Luca’s jongere zusjes gaan al jaren trouw mee met het “crosscircus”. Ze geven meer om hun grote broer dan om motoren, dat is wel duidelijk. Een van de dames heeft sinds kort een eigen paardje waardoor ze haar aandacht een beetje verlegd heeft. “Paarden zijn lief en eerlijk”.

Multitalentje
Het was eigenlijk nooit echt de bedoeling om Luca te laten crossen. Vader racete in zijn jaren op alle circuits in Europa, en zeker niet onverdienstelijk. Reed zelfs GP’s mee en sleepte menig beker mee naar huis. “Luca had net zo goed een goeie wegracer kunnen worden” vindt vader trots. Toen hij 8 jaar was heb ik een keer bij hem achterop een scooter gezeten. Luca reed hard en stuurde het dingetje messscherp het dorp door. Toe zag ik het al. Toen hij met crossen begon hadden we eigenlijk het plan er mee te stoppen als hij uit de 85 gegroeid zou zijn. Wellicht zou hij daarna kunnen gaan racen of karten. Doordat Luca zijn hart verloor is het bij crossen gebleven en daar zijn ze achteraf toch wel blij mee.
Luca is het type “multitalentje”. Een jongen die je eender wat voor sport zou kunnen laten doen. Hij pakt alles meteen op. Skaten, BMX, motorracen, het had niks uitgemaakt.
Jammer dat hij crosst en niet racet, vind vader het niet.
“Hij moet doen wat hij graag wil en niet wat ik wil” zegt hij eerlijk en zo is het natuurlijk ook. “Ik doe het erg graag maar ben een beetje een laatbloeier denk ik”, aldus de rustige Luca. Hij doelt hier op het feit dat hij wel gelooft dat hij er komt, maar wel op zijn eigen tempo. Vader beaamt dit. Sommigen willen te snel en ten koste van alles. Dan is de kans best groot dat het op de versnelde weg naar de top een keer goed mis kan gaan. Luca is technisch en rijdt met beleid. Kijkt goed en weet precies waar hij moet rijden. Hij is slim en kijkt goed naar wat rijders voor hem doen en probeert dat soms ook uit. Afkijken. Wat op school niet mocht is hier ineens erg belangrijk.

Gunfactor
De fam. Nijenhuis heeft al jaren alles in eigen hand. Natuurlijk gaat dit financieel ten koste van veel andere dingen maar toch kozen zij hier zelf voor. Samen met de motorisch en vooral onvoorwaardelijke steun van Gebben zijn er altijd al welwillende sponsoren geweest om de fanatieke crossfamilie het seizoen door te helpen, waar ze dan ook erg dankbaar voor zijn. “Het blijft toch een kwestie van gunnen” zegt moeder Alice eerlijk. Ook in 2015 zou hij graag de gifgroene eer weer verdedigen. Er zou bij Gebben over het vormen van een team gesproken zijn maar daar is op dit moment nog geen uitsluitsel over gegeven.
Er wordt absoluut geen druk gezet op Luca. Uiteraard wordt er van hem verwacht dat hij, in de door hun samen bepaalde wedstrijden, op komt dagen en daarin vreselijk zijn best doet, maar “that’s all”. Dat moet een goed gevoel geven. Luca laat veel en houdt zichzelf fit. “Het gekke is dat hij het ogenschijnlijk minder nodig heeft dan sommige anderen. Als hij een maandje niet gereden heeft en er weer op springt is hij in staat gewoon zijn “oude” tempo weer op te pakken, en nog lang ook. Hij blijkt een “sporthart” te bezitten en da’s in dit geval mooi meegenomen.

Adrie’s hobby’s
Het gezin Nijenhuis heeft een druk leven. Alles staat in het teken van de motorcross, al jaren. Vooral vader heeft zichzelf een druk bestaan toebedeeld. Naast het autoschadebedrijf met de gelijknamige familienaam, heeft de familie ook nog een aantal jaren een mx shop gehad. Er was klandizie genoeg maar vaak was het ook te gezellig. Natuurlijk, als je over de cross begint is niemand meer te stoppen. Maar een bus olie verkopen en dan vervolgens nog een uur elkaar uitleggen hoe het in de crosswereld allemaal in elkaar steekt laat de schoorsteen niet branden. Met dank aan het vele sleutelen door de jaren heen is Adrie in staat het hele blok van zoonliefs Kawasaki met de ogen gesloten open en dicht te “gooien”. Knap en vooral erg handig. Naast al deze bezigheden heeft vader ook nog tijd voor een andere hobby. Vissen! Niet vangen maar kweken. In een deel van de garage heeft hij professionele kweekbakken met “speciaal water” staan. Het water komt met verschillende slangen van de zolder. Eer soort gedestilleerd goedje waar de visjes zich lekker in voelen en dat gecombineerd met de juiste temperatuur van het water zet de beestjes aan tot vermenigvuldiging. Niet voor het geld want zoveel zijn ze niet waard. Op zijn hurken zit hij voor de bak en tuurt naar een van de beestjes. “Prachtig toch?”

Spuiterij
Luca werkt samen met zijn vader en moeder in de spuiterij. Moeder Alice doet alle administratie en werkt indien nodig ook mee in de werkplaats. Niet angstig voor vieze handen schuurt ze net zo goed mee aan een auto, mengt kleuren, omdat vrouwen daar toch iets meer gevoel voor schijnen te hebben, helpt afplakken en brengt de auto’s weg, zodat de heren zich kunnen uitleven in de spuitcabines. “Mooi en eervol werk”, omschrijft vader Adrie het beroep. Ze spuiten zelfs attracties voor pretparken en dat maakt het allemaal weer wat diverser. Onlangs hebben ze de “motoren achtbaan” in Toverland nog onder handen genomen. “Prachtig is dat als je die dingen weer terugziet” zegt vader trots.

De toekomst
Het gezin, maar vooral Luca, heeft veel zin in het nieuwe seizoen. Hij en het “familieteam” richten zich weer voornamelijk op het ADAC kampioenschap en daarnaast gaat hij zich meten met de rijders in het EK MX2. Luca voelt zich sterk. Eigenlijk sterker dan ooit. Het laatste jaar heeft hij zichtbaar een groei doorgemaakt vindt hij zelf. “Ik ben wat sterker en brutaler geworden. Precies wat ik nodig heb nu.” Ze zeggen vaak “wat goed is komt snel”, maar Luca luistert niet zo naar “de mensen”. Hij luistert naar zijn vader, moeder en vooral naar zichzelf. Ik maak weer stappen vooruit en dat voelt goed. Niks forceren en vooral zorgen dat ik blessure vrij blijf. “Je ligt er zo een half seizoen uit en dan is voor mijn gevoel alles weer voor niks geweest. Kostbare verloren tijd”

Luca Nijenhuis. We gaan er zeker nog veel van horen.

“Wat goed is komt wel”

Ze is druk bezig met haar mobieltje als ik aan kom lopen, zoals veel meisjes van haar leeftijd. Zo houdt ze makkelijk contact met het thuisfront aangezien ze onlangs helemaal alleen afreisde naar de “Belgische Crossstad” Lommel.
Genette.NO?

Niet dat haar ouders niet achter haar staan, maar er moet ook nog gewerkt worden natuurlijk. Op het eerste gezicht is ze niet echt een type waarvan je zou denken dat ze een extreme sport beoefent. Een tenger ding met een mooi “modellenkoppie.” Nageltjes gelakt en haar in de plooi.

Als enigst kind ging ze vroeger veel met haar vader op pad. Als zesjarige stond ze met haar neus tegen de ruit van van een naburige motorzaak. “Pap, mag ik een motor?” vroeg ze op haar allerliefst. Vader had niks met motoren en was ook nog eens heel zuinig op zijn kleine meisje. “De aanhouder wint” moet Genette gedacht hebben want uiteindelijk kreeg ze toch haar zin. Aangezien het in Noorwegen niet echt de gewoonte is je peuterdochter een crosswedstrijd in te “smijten”, zoals hier nogal eens gebeurt, heeft ze tot haar 13e “rondgetoerd” op naburige baantjes. Veel diversiteit is er helaas niet te vinden wat circuits betreft in het verre Noorden. 3 banen in een straal van zo’n 300 km. is niet echt overdreven veel.

Zeker niet als je ziet dat in sommige gedeeltes van Nederland bijna ieder dorp zijn eigen baan heeft. Toen ze eenmaal mocht was ze dan ook echt los. Al snel bleek dat haar talent toch wel redelijk boven de gemiddelde rijder uitstak.

Haar talent is niet meteen te herleiden aan de uitslagen die ze reed en rijdt. Ze heeft zich tussen de “mannen” op moeten werken omdat er simpelweg te weinig vrouwen zijn daar die zich aan de crosssport wagen. “Het heeft me wel erg sterk gemaakt”. Ondanks ze dit jaar Noors kampioene is geworden heeft ze eigenlijk nog maar zelden iets gewonnen. Vorig jaar zat het tegen en heeft ze door een blessure een deel van het seizoen moeten laten gaan. Een “kontwipper” liet haar ondersteboven afstappen en scheurde daarbij het ligament van haar duim. Tussen de jongens in haar thuisland was ze nooit een echte winnaar, maar dat is geen schande. Net als overal waren de heren erg gedreven Genette te passeren en achter hun te laten. “Maakt niet hoeveelste je wordt, als je maar voor haar zit” was het devies wat veel jongens onterecht meekregen van hun ouders. Jammer zulke dingen. Last heeft ze er nooit van gehad, ze is eerder dankbaar.

Dankzij die strijd is ze nu heel goed in staat zich te meten met de rest van de crossende dames in de wereld. Ze vindt dan ook dat motorcross iets met haar doet. “Het zet je anders in het leven”. Je leert op eigen benen te staan en niet snel op te geven. Drie jaar geleden overleed een crossende vriend van Genette aan de gevolgen van kanker.

De jongen is tot zijn laatste dag blijven rijden. Toen hij op een gegeven moment zijn benen bijna niet meer kon gebruiken van de pijn hebben ze zijn motor aangepast. Toen hij voor de eerste keer terug kwam in het rennerskwartier met zijn aangepaste motor stapte hij boos af. “Weet je hoe moeilijk en klote dit is.” Genette dacht meteen aan zijn ziekte en wist niet goed de juiste woorden te vinden. “Schakelen met je handen, da’s echt niet te doen” zei hij. Ze kon niet snappen dat hij daar mee bezig was en zich daar kwaad om kon maken. Nee, crossers geven niet op.
“Ook dat gebruik je in het leven buiten “the bubble”. Ik heb echt twee levens nu. Als je op een bepaald niveau komt wordt het werk. Da’s zeker niet vervelend maar voor je het weet is er geen ander leven meer en ben je 24/7 met motorcross bezig. Ik heb het af en toe nodig er even uit te stappen en “meidendingen”te doen.

Laatst was ik uitgenodigd op een feest met de meest bekende crossers van dit moment. De hele avond is er niet over motorcross gesproken, heerlijk was dat. Wel geniet ze met volle overgave van alles en iedereen om haar heen. “Binnenkort naar de premiere van de Cairoli film. Daar heb ik nu al zo’n zin in”
Genette lacht vrijwel constant. Een blij en dankbaar meisje. “Ik heb het voorrecht dit te mogen doen. Ik zie veel van de wereld en kom erg veel interessante mensen tegen.” Aangezien ze nog maar 17 jaar is heeft ze natuurlijk nog een studie te volgen en af te ronden. M’n school moet ik gewoon afmaken, en niet alleen van m’n ouders.
Je moet iets hebben om straks mee verder te gaan of in het ergste geval op terug te vallen. Een speciale regeling van de school heeft het mogelijk gemaakt dat Genette het jaar mag halveren. Dit heeft dan wel tot gevolg dat ze vier jaar bezig zal zijn om de resterende twee jaar studie af te kunnen ronden. Natuurlijk is ze wel eens in tweestrijd wat haar huisvesting bertreft. Door het koude temperament van Noorwegen is de tijd die je daar op de motor kunt spenderen betrekkelijk korter als in Belgie of Nederland. “Dit is het centrum van de motorcross” zegt ze dromerig.
Als we het over crossende meiden hebben komt natuurlijk Nancy van de Ven ook nog even ter sprake. “Nancy is een kanjer met een prachtige stijl” zegt ze zonder nadenken. “She handles the front brake like a man, I love that!” zegt ze bijna jaloers. Crossen op niveau is niet goedkoop. De eigen kosten voor het beoefenen van haar geliefde sport zijn door haar geweldige prestaties inmiddels minimaal te noemen. Geholpen door “KTM Scandinavia” en ondersteund met de mooie spullen van “FOX Head Nordic” is ze nu al klaar voor het nieuwe seizoen. Tijdens haar verblijf in Belgie wordt ze met raad en daad ondersteund en begeleid door Johan Boonen. “Het is mijn tweede vader” zegt ze blij. Het is fijn om bij zo’n kundige man terecht te kunnen met vragen.

Als ik vraag hoe het met de verkering zit moet ze hard lachen. “Je weet wel hoe het zit volgens mij”.Een vriendje heeft ze niet (meer). “Het is ook niet makkelijk op het moment”. Ze geeft aan dat haar drukke leven daar niet zo veel tijd voor overlaat. Qua begrip zou een crosser wel makkelijk zijn natuurlijk, maar die rijdt natuurlijk niet altijd op dezelfde plaatsen. “Eerst maar eens lekker genieten van de dingen die gebeuren” Ze is nog jong en heeft vooralsnog alleen maar haast op haar motor.

Veel succes, Genette.YES!

Ondanks dat we ruim op tijd aanwezig zijn is er al bijna geen parkeergelegenheid meer vrij. Aangrenzende bedrijven hebben hun parkeerplaatsen voor deze keer opgeofferd om de massale opkomst te kunnen verwerken. Jongens, meisjes en mannen duwen hun motoren al naar de ingang van de plaats waar de dienst zal plaatsvinden. Een lange rij met prachtige machines en coureurs.
Elk van de motoren heeft een klein nummerplaatje op de grote plaat van voren. #74 “Gone, but never forgotten. Forever in our hearts”. Natuurlijk heerst er een bedompte stemming maar er hangt tegelijkertijd een walm van vriendschap en respect. De massa mensen geeft nu al een goed beeld van hoe Erik was.
Een open, aardige en eerlijke kerel, altijd en tegen iedereen.
Een grote witte stationwagen staat aan het begin van de oprit met daarin de simpele maar mooie kist. Een bij Erik passend ruwhouten model met blankmetalen randen en sluitingen. Stoer. Op het blanke hout staat “love” uit de hand geschilderd.
De letters zijn zilver op de V na. Die is gevormd uit de twee voetafdrukjes van Quinn, zijn dochtertje. Rode voetjes van de liefde. Verder naar boven op de kist staan afdrukken in verf van de handen van Irina, met daar weer in de handafdrukjes van hun dochtertje. “Je poeppies” lees ik er onder en krijg kippevel.
Zo simpel, zo mooi. Vrienden van Erik dragen de kist met respect naar binnen, wij volgen. De aula is vol, heel vol. Een deel van de mensen volgt de dienst buiten. Daar staan voornamelijk de jongens en meisjes die hun motoren meegebracht hadden om er de indrukwekkend lange erehaag mee te vormen.
Als iedereen een plaats heeft gevonden neemt een dame het woord. Haar woorden geven een mooi beeld van hoe Erik was en in het leven stond. Nog zoveel plannen, zoveel te doen. Zijn liefde voor zijn Irina en zijn dochtertje.
Ze doet het netjes, vol respect. Eriks broer neemt het woord. Hij gaat terug in de tijd en neemt ons mee naar de kinderjaren. Hun onderlinge strijd en vriendschap. Mooie en leuke anekdotes passeren. Hij heeft het moeilijk maar wil dit doen. Gesteund door zijn vriend die achter hem staat vertelt hij zijn verhaal, eerlijk en vooral erg mooi. Bij het verhaal van Eriks nichtje schiet ik meteen vol. Geemotioneerd vertelt ze dat ze elkaar al lang niet gezien hadden. Ook zijn laatste appje aan haar deelde ze met ons. Zo klein nog, lief en zo ontzettend moedig. William is de man die Irina en Erik in de echt zou gaan verbinden.
Hij vertelt over hoop en troost. “Onze lieve Heer” zal Irina en kleine Quinn bijstaan in de komende, moeilijke tijd. Steun en kracht geven die ze hard nodig zullen hebben. Kerkelijk mooi. Irina’s moeder zingt een, voor mij onbekend maar erg mooi, lied, samen met een vriendin. Onder acoustische begeleiding van nog een andere vriendin raakt ze iedereen met haar hoge en loepzuivere stem.
Niets te veel en niets te weinig en prachtig passend in het geheel. Dan komt Ron Stroo naar voren. Moedig maar aangeslagen vertelt hij over vroeger.
Daaruit blijkt dat Erik ondanks zijn jonge leeftijd toch al een mooi en bewogen leven heeft gehad. Iemand die het leven pakte, altijd en op ieder moment.
Dan, toch een beetje verrast, krijgen we te horen dat Irina zelf ook wat gedachten op papier heeft gezet en die zelf met ons wil delen. Sterk en ontzettend knap denk ik nog en stiekem spreek ik voor mezelf de hoop uit dat ze het kan en het haalt tot het einde. Ze begint met trillende stem maar naarmate haar verhaal vordert gaat het haar hoorbaar makkelijker en beter af. Het lijkt alsof het haar goed doet er over te praten en ze neemt de hele zaal mee in haar “sprookje”. Irina maakt alles weer opnieuw mee en iedereen zit met open mond te luisteren.
Alles, vanaf de eerste ontmoeting. “Liefde op het eerste gezicht” noemde ze het met een lach op haar gezicht. Ze maakt het allemaal weer opnieuw mee en geniet er van, net als toen. Die herinneringen, daar moet ze het nu mee doen.
Ondanks haar grote pijn en verdriet weet ze een volle, verslagen, zaal aan het lachen te krijgen met een anekdote van Erik en haarzelf. Bijzonder, sterk en knap. Als ze klaar is heb ik het idee een liefdesfilm te hebben gezien. Weggedroomd.
Ze krijgt applaus voor haar voordracht. Bijna vreemd op en dienst als deze maar dit is duidelijk een applaus van respect en liefde. Misschien wel het mooiste applaus ooit. Er worden foto’s getoond en muziek afgespeeld. Alles komt even hard aan.
Als de jongens de kist weer naar de auto dragen volgt de menigte teneergeslagen. De wandeltocht naar de begraafplaats is 2 kilometer maar daar heeft niemand problemen mee. Het is prachtig weer en het is heerlijk even buiten te zijn na deze heftige dienst. Even frisse lucht. De begraafplaats is duidelijk niet berekend op de massa mensen die een laatste eer willen bewijzen.
Rijen dik staan ze in een grote boog om de kist heen. Irina kijkt met grote ogen om haar heen. Duidelijk overmand door alles. De vele mensen, het onrecht, de kist voor haar neus en de vrolijk brabbelende Quinn in haar wagen.
Ze is moe, dat is erg duidelijk en zeker niet vreemd. Wat een bizarre week moeten zij en haar familie achter de rug hebben. Een lange rij staat haar te wachten.
Ze knikt en geeft handen. Ontvangt hier en daar een kus maar het gaat langs haar heen. Ze is al even ergens anders. Ze heeft alleen oog voor de kist en haar dochtertje. Geen moment verliest ze haar uit het oog, geen seconde haar hand van de wagen. Als het hummeltje huilt pakt ze haar uit de wagen, dicht tegen zich aan. Op het moment dat mijn zoontje en ik voor haar staan is ze nog maar halverwege de lange rij en is het op.
Ze kan niet meer. “Ik wil niet meer” zegt ze huilend en ik stap door. Er wordt een stoel gepakt en ze zakt ineen. Op, leeg en er duidelijk helemaal mee klaar. Het kan ook eigenlijk niet na zo’n week. Omringd door de lieve familie verlaat ze het terrein. Ik kijk haar nog even na en heb met haar te doen. Nog veel meer dan dat ik in eerste instantie gedacht had. Irina en Erik. Het was een koppel zoals het moest zijn. Soulmates en onvoorwaardelijke liefde.
Respect voor elkaars (on)hebbelijkheden en een wolk van een dochter als kroon op het geluk. “Ik ben zo blij dat ze helemaal op jou lijkt” zei ze nog aan het eind van haar verhaal. Daar moet je het dan mee doen. Dat en de vele mooie herinneringen.
Het zal een zware tijd worden voor Irina, maar ze zal het kunnen. Die kracht krijgt ze van Quinn.

Sterkte meid. Sterkte en dat nog eens 100 keer.